'Mijn kleuter zal op z'n zesde uit huis gaan, rapper worden en veel te veel snoep eten’

Wanneer ik aan het werk ben word ik daardoor wel eens ruw uit mijn concentratie gerukt. Nooit ben ik alleen en inderdaad: eigen schuld dikke bult. Ook vandaag is het weer feest: de kleuter zit lekker heup aan heup tegen me aan en tettert voortdurend in mijn oor dat ik hem moet helpen met een spelletje, dat ik een verhaaltje moet vertellen, dat ik moet stoppen met werken, want werken is natuurlijk stom en mijn volwassen reactie: ‘maar dan kan ik geen eten meer voor je kopen!’ krijgt vanzelfsprekend een adequaat antwoord: hij hoeft nooit meer iets te eten. 

Pff. Thuiswerken. De uitvinder van de corona-pandemie zouden ze een spuitje moeten geven. Papa, papapa, papapa, als getoeter uit een kromgetrokken trompet tettert het lieve kind in mijn oorschelp. Dus ik verzoek de kleuter knarsetandend, vriendelijk doch beslist, een momentje geduld te hebben. Heel sip strompelt hij naar zijn kleine houten krukje en gaat daar zitten, het hoofdje is gebogen en traantjes glijden vanonder zijn Harry Potter-brilletje op zijn kleuterschootje. 

Terwijl ik al zo gebukt ga onder schuldgevoelens slaat mijn geweten me ook nog eens met een roeispaan op mijn  overbehaarde rug. Onwillekeurig vraag ik me af waarom ik daar überhaupt steeds meer haar krijg want ik lijk inmiddels wel een aap. Gaat zoiets door tot aan de dag dat ik opgelucht mijn laatste adem mag uitblazen en me gerieflijk kan nestelen in mijn kartonnen kist? 

Afijn, ik kniel voor de kleuter en sla mijn armen om zijn verdrietige lijfje. Ik zeg sorry maar het baat niet, ik ben de boeman die zijn leven vergalt. Hij zal nu nooit meer van me houden en al op zijn zesde uit huis gaan en lid worden van een criminele motorbende en dan de hele wijk platbranden, aan de drugs gaan, rapper worden, veel te veel snoep eten en me tot het einde der tijden verwijtend aankijkend met zo’n glinsterend bol traantje op zijn wang. Je weet wel, van die zigeunerschilderijtjes waar iedereen schamper over doet maar die desondanks overal hangen. 

Het kwam allemaal goed hoor. Mijn werk moest maar even wachten; ik vertelde hem een verhaaltje, we knuffelden even en het was weer okay. Je werk verdient aandacht maar je kinderen nog veel meer. Helaas ben ik een man en mannen kunnen gewoon geen twee dingen tegelijk. Zorg er dus voor dat als je werkt je kind bij je vrouw is, zegt deze wetenschap mij, want vrouwen pretenderen namelijk wél meerdere dingen tegelijk te kunnen. Ze scheppen daar graag over op, dus die zijn alleen maar blij dat ze hun skills kunnen tonen. Ik zie echt alleen maar win-win. De mannen kunnen - net als vroeger - lekker werken, zonder emotioneel ontploffingsgevaar en de vrouwen kunnen - net als vroeger - heerlijk blij en ontspannen met een vrolijke blos op hun wangetjes voor de kinderen zorgen terwijl ze tegelijkertijd lekker aan het werk zijn.

Flauwekul natuurlijk, we zijn allemaal mensen. Ik zet nu echt af en toe het werk even uit en geef mijn lieve kleuter waar hij recht op heeft. En krijg ik een klant aan de lijn die op de achtergrond een zingende peuter heeft, dan lachen we er samen om.