'Zes van de acht zijn inmiddels positief getest, en onze kat ook, vermoedt de dokter’

Wanneer je met je hele gezin in quarantaine zit en ik denk dat bijna iedereen wel weet hoe dat is, ben je veroordeeld tot elkaar. Hier zijn zes van de acht inmiddels vrolijk positief bevonden door de GGD en we brengen de tijd goed door. Geen ruzies maar Rummikub. Frustratie bij de kleuter die zo graag naar buiten wil. Gelukkig hangt er een schommel in de kamer. Aandacht voor elkaar, maar ook veel aandacht voor onze huisdieren. We hebben er twee: Buba en Maupie. Twee lapjespoezen, nichtjes van elkaar en de meeste van onze kinderen zijn echt met ze opgegroeid. 

Zelf heb ik nooit veel aandacht aan ze geschonken, maar voor de kinderen zijn het kameraadjes. De beesten zelf hebben een ontzettende hekel aan elkaar en het is al die jaren dat ze hier wonen, dertien inmiddels, een raadsel gebleven waarom. Nooit liggen ze lekker tegen elkaar aan, nooit zal de een de ander eens wassen of trakteren op kopjes. Als een kind ziek is of in een negatieve stemming is voelen de katten dat. Ze komen dan echt troosten, gaan bij het slachtoffer liggen spinnen en dat helpt geweldig. Waar je als ouder soms naarstig zoekt naar een opbeurend woord dat niet altijd helpt, komen de katten woordeloos hun liefde uiten. Heel mooi om te zien is dat. 

Ik kan me nog goed herinneren dat een van de kinderen werd geboren. Ik kan natuurlijk alle zes de bevallingen nog levendig voor me zien, maar eentje spande de kroon: de navelstreng zat een paar keer om het halsje van de baby en het werd allemaal erg spannend, zelfs de vroedvrouw raakte in paniek. Niet fijn. De enige die kalm bleef was Maupie. Ze week niet van onze zij. 

Nu we dus zijn veroordeeld tot huisarrest en een hele tijd binnen de muren van ons rijtjespaleis moeten verblijven is de aandacht voor de dieren er des te meer. Buba was zelfs dusdanig solidair dat ze óók ziek werd. Ze was al gammel de laatste tijd, maar nu kon ze geen pootje meer verzetten. Ik vond haar in de achtertuin op een ochtend, koud en nat van de tegels en legde haar binnen op de bank, met een dekentje. Ze deed echt niets meer behalve gejaagd ademhalen en we vreesden dat we haar moesten laten gaan. Alle kinderen zaten om haar heen en memoreerden hoe lief ze was geweest en soms ook bitchy als Maupie weer eens haar voer kwam stelen. Wat ze uiteindelijk altijd toeliet. 

Een telefoontje naar de dierenarts bevestigde onze angst: ze zou moeten worden ingeslapen. Naast alle emoties leverde dat ook een praktisch probleem op: we zaten immers in quarantaine en niemand kon dus met haar naar de dierenarts. Daarnaast vermoedde de arts dat Buba óók corona had en dat kon ze overdragen op de andere dieren. Dat was even erg ingewikkeld. Gelukkig past de oudste zoon een maandje op het huis van kennissen, dus hebben we hem maar opgetrommeld. Voor hem ook geen feestje, maar het alternatief was het dier achterlaten op de stoep bij de dierenarts, dat kon natuurlijk ook niet. Dus hij haalde Buba op en we namen allemaal afscheid van haar. Na een half uur kwam hij terug: met Buba! 

Ze had twee injecties gekregen en de dierenarts wilde het nog een paar dagen aanzien. Hartstikke fijn, maar de kinderen hadden al afscheid genomen, kregen nu weer hoop en zouden dan misschien over een paar dagen wéér hetzelfde moeten doormaken. Inmiddels zijn we twee dagen verder. Poesje verzet nog steeds geen stap, ligt op haar kleedje en dat was het wel. Maar ze is nog nooit zóveel geknuffeld en zowaar: ze spint nog altijd als een malle. Misschien moet het zo zijn, dat ze hier rustig haar eigen moment mag kiezen om af te reizen naar de eeuwige jachtvelden. Tussen de mensen van wie ze houdt en die van haar houden. Ze stelt het vast nog even uit omdat ze niet van jachtvelden houdt. Die klunzige Buba heeft nog nooit iets gevangen dat groter was dan een vlieg. En ik die altijd zeg niet zoveel met die beesten te hebben? Ik knuffel net zo hard mee.

Bekijk onze nieuwsvideo’s in onderstaande playlist: