Door Marijn Abbenhuijs

,,Bij Cesenatico denkt vandaag de dag iedereen aan Marco Pantani”, het is een passage uit het boek ‘Pantani was een god’ van Marco Pastonesi, waarvan de eerste druk in 2013 verscheen. De Italiaanse stad, aan de Adriatische zee in de regio Emilia-Romagna, draagt de naam van het laatste hoofdstuk van het boek dat een eerbetoon is aan de Italiaanse wielrenner. ,,Er wordt nog steeds veel over hem gepraat. Bij het station is er een museum ingericht, Spazio Pantani, met zijn oude fietsen, zijn tricots, foto’s en informatie. Er is een standbeeld. Een van zijn eerste fietsen stond lang in de bar van de familie Amaducci aan de Porto Canale. Er is zijn graf op de begraafplaats.”

Cesenatico. Marco Pantani is er geboren, opgegroeid en begraven, nadat hij op 14 februari 2004 in Rimini (waar de etappe van gisteren finishte) overleed. De Italiaanse klimmer, ‘het Olifantje’, staat dan ook centraal in de Giro-etappe van vandaag. Zijn heldenstatus, die hij al had toen hij nog actief was, is sinds zijn dood alleen maar gegroeid. Het trekt vele wielerliefhebbers naar de Italiaanse kustplaats.

Maar die komen niet alleen naar de Emilia-Romagna om Pantani te eren. Cesenatico is immers al sinds 1971, een jaar na de geboorte van Pantani, de startplaats van de Granfondo Nove Colli. En het rijden van granfondo’s (uitdagende toertochten voor fanatieke wielrenners) is voor wielertoeristen wat marathons voor hardlopers zijn. De Nove Colli is de koningin van de granfondo’s. Omdat het al zo’n oud evenement is en vanwege de omgeving.

,,Het is de moeder der granfondo’s”, vertelt Arne vanden Wijngaert van het Belgische granfondoteam.be, een team dat de mooiste wielerevenement in heel Europa afgaat. ,,Het is heel populair. Er staan 12.000 deelnemers aan de start en daarmee is het ook het grootste evenement van allemaal. Omdat je met zoveel bent, fiets je geen moment alleen. Dat is heel fijn en zorgt voor de pure granfondo beleving.”

Dat gevoel heeft hij in het huidige kalenderjaar enorm gemist. Maar dat zorgt er wel voor dat hij vandaag met extra veel plezier naar de Giro d’Italia kijkt. De twaalfde etappe van de ronde gaat exact over het parkoers van de Nove Colli, die 204 kilometer lang is en negen serieuze heuvels (de nove colli) telt. ,,Het is een mooi parkoers, omdat het gevarieerd is. Het heeft een relatief vlakke aanloop, maar als je begint te klimmen, stopt het geen moment. Het is omhoog, omlaag, omhoog, omlaag en er zitten ook echt steile beklimming tussen. Een parkoers dat je geen moment met rust laat. Dat ik die granfondo heb gereden, maakt dat ik vandaag met meer aandacht naar de Giro kijk. Ik heb er voeling mee.”

Dat geldt ook voor Harry Meijer, die kort profvoetballer was bij FC Amsterdam en later fanatiek triatleet en wielrenner werd. Hij zou dit jaar voor de tiende keer naar Cesenatico afreizen voor de Nove Colli. ,,Het is prachtig”, vertelt hij. ,,Vlak voor de start hangt er een helikopter boven het dorp dat helemaal vol staat met alle deelnemers. Dan wordt het Italiaanse volkslied ingezet en zingen al die 12.000 mensen dat uit volle borst mee. Daar krijg ik kippenvel van. Als je dan eenmaal gestart bent, zie je zoveel moois om je heen. De Nove Colli is altijd in mei en dat staat alles in bloei, dat is geweldig.”

Meijer waarschuwt het Giro-peloton bovendien voor de vierde van de negen heuvels. ,,De Barbotto is vreselijk zwaar. Het heeft stukken van achttien procent en tijdens de Nove Colli moeten sommige mensen daar gewoon lopen. Als je even je benen stilhoudt, sta je stil. Het wordt interessant om te zien hoe de renners uit de Giro daar overheen rijden.”

Maar als je eenmaal in Cesenatico bent voor de Nove Colli, moet je tegenwoordig ook naar het graf van Pantani. Daar is Meijer geweest en Vanden Wijngaert ook. ,,Voor de Italianen is Pantani echt een cultfiguur”, vertelt Vanden Wijngaert. ,,Hij leeft daar ter plaatse. Ik heb zijn graf bezocht en op alle cols vind je een aandenken aan Pantani. Je wordt daar echt in ondergedompeld.”