Na een valse start in Groningen nu zestig jaar getrouwd en gelukkig in Haaksbergen

Hun trouwfoto is gekiekt in Groningen, op 18 november 1960. „Met d’Olle Grieze (Martinitoren, red.) op de achtergrond”, zegt geboren Groninger Joke Haandrikman-Arnolli (86). Echtgenoot Jan (83), een dorpsjongen uit het Drentse Norg, glimlacht: „Zij was ‘een stadjer’.” In 1956 kwamen ze elkaar tegen in Leek, op de dansvloer. „Ik zie Jan nog op me afkomen en ging alvast staan. Ik was overtuigd dat hij mij ten dans zou vragen. Maar hij vroeg het meisje naast me”, bekent de bruid. Die valse start werd later goedgemaakt.

Het pasgetrouwde stel vertrok naar Hengelo, waar hun eerste kind Hilma is geboren en waar Jan werkte op het bouwbureau van Stork. Toen hij een baan kreeg bij de Rijksgebouwendienst in Groningen, keerde het jonge gezin terug naar het noorden. In Roden werd hun tweede ingeschreven bij de burgerlijke stand: Gertjan. In 1968 kwamen ze naar Haaksbergen, waar Jan bij de gemeente aan de slag ging als hoofd Bouw- en milieuzaken. Met dochter Ellen werd hun gezin compleet. En ondertussen zijn er acht kleinkinderen.

Jan en Joke hadden een actief verenigingsleven: volleyballen, tennissen en later bridgen. „We hebben hier zo’n leuke kennissenkring opgebouwd. Eigenlijk is dat de reden waarom ik tot mijn pensioen in Haaksbergen ben blijven werken”, verklapt Jan. Hij vervulde tal van bestuursfuncties. Zij was vrijwilliger bij Het Saalmerink en had twintig jaar schilderles.

Het resultaat hangt in de woonkamer en in de galerij van hun appartementencomplex. Haar groene vingers zijn zichtbaar in hun weelderige balkontuin. „Ik mag er nog nét bij zitten”, zegt Jan quasi sip.

Na zijn pensionering werd het Jan te rustig. „Ik had een drukke baan. Eerst ben je blij van alle gezeur af te zijn. Daarna werd het erg stil. Mijn uitlaatklep vond ik bij Tennisclub Haaksbergen, waarvan ik voorzitter was. Het clubgebouw is door mij ontworpen. Ook met de bouw ervan heb ik geholpen.” Joke heeft er tot haar 80ste jaar getennist. „Ach, dat is gewoon geluk hebben”, vindt ze.

Hun diamanten huwelijksdag beleeft het stel met een dubbel gevoel. Blij en dankbaar zijn ze voor zestig gelukkige jaren. Maar ook bezorgd om de gezondheid van hun oudste dochter. Hoewel het er gunstig uitziet, gaan ze een zware periode tegemoet. „Vóór we onze trouwdag uitgebreid vieren, willen we eerst het herstel van Hilma afwachten. Dat zou voor ons het mooiste cadeau zijn.”