Bijbel van 300 jaar oud krijgt in Hellendoorn een nieuwe bestemming: ‘Geweldig om in handen te hebben’

Manny en Mineke moesten twee jaar geleden noodgedwongen verhuizen naar woonzorgcentrum De Parallel. Dochter Liesbeth ruimde samen met haar man hun oude woonhuis aan de Koestraat in Hellendoorn op. Dat er bijzondere voorwerpen voor de dag zouden komen, dat wisten ze. Leo Mollink, de vader van Manny, was namelijk een verwoed antiekverzamelaar.

Mineke weet nog dat hij goede contacten met een antiekhandelaar uit Staphorst. En dat daar waarschijnlijk ook het boek vandaan komt. „Maar zeker weten doet ze het niet zo goed meer. Mijn ouders hebben allebei de ziekte van Parkinson. De ene dag is mijn moeder helderder dan de andere", zegt Liesbeth.

Waarom ze het boek hebben geschonken aan de stichting? „We hebben hiervoor gekozen omdat we vinden dat het toch een stukje cultureel erfgoed is, dat bewaard moet blijven. En waar kan dat beter dan in Hellendoorn?”

Liesbeth: „We vonden ook nog twee oude koperen stoven waarin hete kolen kunnen, zodat het lekker warm blijft in een rijtuig. En die kon de Stichting Oald Heldern ook goed gebruiken omdat ze net bezig waren met de renovatie van een koets, waarin de stoven precies pasten.”

„Het boek is in ieder geval dik genoeg", weet Manny wanneer hij ziet dat de Bijbel voor zijn neus ligt. En dat is het. Zwaar ook. Maar heeft zo'n boek nog veel waarde? „Het is vooral bijzonder omdat het boek al meer dan driehonderd jaar oud is oud is. De kaft is van leer, dat op eikenhout is gespannen. Het is een zogenaamde Keurbijbel en die verschenen bij de broers Hendrick en Jacob Keur vanaf 1666. Keurbijbels staan bekend om hun zorgvuldigheid. De pagina's zien er nog prima uit, dus er is niet veel in gelezen", aldus Webbink.

„Of de waarde in geld is uit te drukken? Bijbels zijn geen oude kranten en worden niet weggegooid. Dus zijn er best veel van in omloop en hebben ze ook niet veel waarde. Bovendien is de kaft los geraakt van het boek. Dus helemaal in perfecte staat is hij ook niet. Het mooiste zou zijn om de Bijbel te renoveren, maar dan ben je ook weer een paar honderd euro verder, denk ik.”