Trainen voor Strongmanrun: 'Niet zo strong, maar moet het doen'

Ik hoor het Strong Man Run koningin Marian Freriks nog zo zeggen, als we de afspraken vastleggen voor onze deelname. „Wat fijn dat je meedoet. Jij staat meer voor de reguliere deelnemer. Niet echt afgetraind." Gelijk heeft ze. Ik sta niet te boek als een adonis. Een hoekige tronie heb ik nooit gehad. Ik loop weliswaar flink wat jaren hard en doe dat naar behoren, maar een sixpack heeft me al dat bloed, zweet en de tranen nog niet opgeleverd. 

Dit vergt meer dan een paar duizend stappen op asfalt of bospaden. Ik moet een beroep doen op spieren die al jaren in de sluimerstand staan. Armspieren? Laat me niet lachen. Van schrijven krijg je niet bepaald brede schouders. Buikspieren? Iets als een speld in een hooiberg. 

Maar nu moet ik wel. De eerste extreme workout van een week of drie geleden heb ik met plezier voltooid. Dat geef ik toe. Niet dat ik elke uitdaging direct bij de kop heb gepakt. Bijna 25 meter door een stikdonkere en krappe rioolpijp kruipen valt bij mij meer in de categorie kwelling dan uitdaging, dus voor die eer heb ik bedankt. Deze zondag geen pijpleidingen en vergelijkbare claustrofobische fratsen. 

Ik schaam me bijna om het te moeten zeggen, maar de stevigste uitdaging vind ik de warming-up van survivalspecialist André Gorter. Zondagochtend ga ik meerdere malen bijna tegen de grond. Door continu te moeten liggen, jezelf op te drukken en weer op te staan, voel ik me na enige tijd duizelig en een tikje benauwd. Bovendien loopt de temperatuur behoorlijk op. Ik ben het simpelweg niet gewend om zoveel van mezelf te vergen en zowel hoorbaar als onhoorbaar vervloek ik de instructeur die met schijnbaar gemak zichzelf in de vreemdste bochten wringt. 

Ik vind hardlopen leuker. Fijner vooral. Zeker als je na een paar kilometer in een flow terechtkomt en je voor je gevoel eeuwig door kunt blijven gaan. Tijd voor zo'n flow blijkt er vandaag niet. Vooral opschieten. Met een grote club dames, want echte mannen sluiten zich natuurlijk niet aan bij 'Staying Alive', zoals de beginnersgroep heet. Gezamenlijk rennen we door bossen. Paden op, lanen in, dat werk.

Met pijn en heel veel moeite weet ik driekwart van de monkey bars te voltooien. Mooi. Een houten muur is te veel gevraagd en in eerste instantie kom ik met geen mogelijkheid over tussen twee bomen bevestigde balk. Goedbedoelde aanmoedigingen van mijn vrouwelijke teamgenoten werken op zo'n moment niet. Eerlijk gezegd krijg ik dan alleen maar het gevoel dat ik voor lul sta. Even overslaan dus en lekker klagen. 'Wil naar huis', 'Ik kap er mee' en 'Dit is niets voor mij'. Hoort erbij. Proberen we straks nog wel een keer. In alle rust en vergezeld door slechts wat insecten in de nek gaat het stukken beter. 

Elders presteer ik wel goed en op een draf weet ik het gros van de deelnemers gemakkelijk voor te blijven. Dat doe ik natuurlijk expres, zodat ze kunnen zien dat er toch een kunstje is dat ik wel beheers. Want in zwemmen ben ik eveneens geen ster. De Regge blijkt nog altijd geen warm bad en ietwat klungelig steek ik de plomp over. 

Nog een paar keer te gaan, voor op 3 september het startschot klinkt. Dan mag ik echt aan de bak. Dan geen coach in de buurt om mijn lompe been over de schutting te duwen. Op die dag moeten we het alleen en met elkaar doen. Ik betwijfel dat ik tegen die tijd als een ware Hercules over de paden snel. Maar afgetraind of niet. Doen zal ik het. Dat moet.

Jeroen de Kleine