Hij had kind noch kraai, daarom regelde de gemeente zijn uitvaart en benaderde daarbij De Rooie, lid van Stichting De Eenzame Uitvaart, voor een afscheidsgedicht. Helemaal eenzaam was de uitvaart van Van Assen overigens niet. Zo was er, naast een vertegenwoordiging van de gemeente, ook een delegatie van schaakclub HSC-Stork, waar Van Assen tot enkele jaren geleden heeft gespeeld. „Een stille man, maar hij hielp altijd als er wat moest gebeuren”, herinnert een schaker zich hem. Hij biljartte ook, weet een ander lid van de schaakclub nog. De Rooies gedicht ging vanzelfsprekend over eenzaamheid. De tekst ging mee het graf in, bovenop de kist, onder een kiezelsteentje.

Hierbij het gedicht:

VAN EENZAAMHEID EN DAN DE DOOD

voor dhr. Christoffel van Assen

Ik ken u goed maar heb u nooit ontmoet

bij leven en bij welzijn. Ik hoorde van

uw eenzaamheid, als kind al eenling

in het hoge noorden, een streng geloof

dé opstap naar verlegenheid

en alle appels werden u ontnomen.

Dan Rotjeknor, waar je in massa's

kunt ontkomen en niemand je echt ziet.

U nam er dienst achter het stuur,

vervoerde allerhande dromen

van hen die wel betaalden maar ook niet.

De oude dag bracht Hengelo

om nog een jaar of wat te schaken.

Dat snap ik niet: er was geen vrouw

die u hier trok, geen verleden dat lonkte,

geen vriend met wat wijn.

Ik ken u goed maar heb u nooit ontmoet

dan in dit innig eenzaam zijn.

Nu is het radicaal te laat. Geen hemel voor

wat nagepraat, geen wolkje dat ons samenvoegt.

U bent zo in en in verwoest, dat mij niets rest dan

deze groet, al is mij ooit in ongeloof ontschoten

wie hier de laatste zending doet.