De vraag blijft na 25 jaar nog altijd wie het op Alouis Meijerink uit Beckum had gemunt

De ‘zaak Beckum’, zoals het is gaan heten, is nooit opgehelderd. Dat maakt het wrange jubileum nog bitterder. Wie is verantwoordelijk voor de dood van timmerman Alouis. Waarom moest deze hardwerkende echtgenoot en vader dood? Was hij wel het beoogde doelwit? En het allerbelangrijkste, wie heeft- of hebben dit op hun geweten?

Op 23 augustus was het exact 25 jaar geleden dat in Beckum het echtpaar Alouis en Trudy Meijerink slachtoffer wordt van criminelen die zich vergissen in een huis. Ze worden zwaar mishandeld en op 26 september overlijdt de vader (47) van drie kinderen aan zijn verwondingen. De zaak is tot op heden nooit opgelost. In een serie verhalen en de Tubantia Crime podcast keken we terug op de gebeurtenissen met betrokkenen. Vandaag in de voorlopig laatste aflevering: nog altijd een open einde...

De redactie dook in het dossier, sprak met rechercheurs, politie-agenten, en andere betrokkenen. Peter, die als eerste ter plaatse was en die beklemmend zijn verhaal vertelde. De details die hij zich uit die augustus nacht nu 25 jaar geleden nog kon herinneren en zijn onderbuikgevoel dat hem vertelde dat twee incidenten in korte tijd in dezelfde straat wel met elkaar verbonden moeten zijn.

En uit gesprekken met betrokken rechercheurs, van wie we de achternamen niet noemen omdat beiden nog werkzaam zijn in de opsporing, blijkt hoeveel impact de moord heeft gehad op ervaren politiemensen. De absolute wil om de zaak op te lossen is er altijd geweest en is er nog. Dat vertelde TGO-leider Jan. „Een zaak als deze gaat je niet in de kouwe kleren zitten.”

De politie heeft direct na de mishandeling een zogenaamd recherche bijstandsteam geformeerd, wat te vergelijken is met een TGO, Team Grootschalige Opsporing. Daarbij is onderzocht of er wellicht andere scenario’s waren. Er is gekeken in de relationele sfeer en zelfs in de familie, maar die lijn is verlaten toen uit niets bleek dat daar een mogelijk motief zou kunnen liggen.

„We hebben met alles rekening gehouden, maar kwamen uiteindelijk tot de slotsom dat er vrijwel zeker een vergissing gemaakt moet zijn”, stelden Peter en Jan. De sleutel leek daarmee gelegen in de seksbranche van eind jaren 80 tot aan de eeuwwisseling, zo blijkt het onderzoeksdossier Anaconda waarop de redactie de hand legde.

Het Anaconda-team van de politie heeft begin 2000 met massale invallen binnen de Twentse seksbranche een poging gedaan het ‘Beckum-onderzoek’ vlot te trekken, zo lijkt het. De bazen en de loopjongens werden allemaal veroordeeld voor witwassen, vrouwenhandel, bedreiging, vuurwapenbezit en tal van andere delicten.

„In die jaren hebben we in meerdere onderzoeken de ‘zaak Beckum’ ook meegenomen”, gaf TGO-leider Jan aan. Maar hoe de politie ook z’n best deed, tot een oplossing kwam het nooit, Tot twee keer toe werd er een coldcase team geformeerd, maar dichterbij de waarheid kwamen de speurders niet.

Ja, een naam zong altijd rond als het over ‘Beckum ’ging, Michel B. Deze geboren Hagenaar en latere medeoprichter van de inmiddels verboden motorclub Satudarah, stond en staat wellicht bij de politie nog boven aan het lijstje. Zelf heeft hij daar uitgebreid over verklaard. Hoe hij door speculaties en roddel en achterklap al 25 jaar ellende heeft door ‘de zaak Beckum’.

Volgens B. bestaat de kwestie uit twee delen. Een Beckum 1 met de mishandeling en ontvoering van Andreas K. en een Beckum 2, met de mishandeling van Alouis en Trudy Meijerink. „Beckum 1 heb ik gedaan en daar ben ik ook veroordeeld. Daar ben ik ook nooit voor weggelopen, maar ik heb helemaal niks te maken met die tweede, wat de vergismoord is gaan heten op de onschuldige timmerman Alouis Meijerink.”

We wilden ook van de aanklagers van het Openbaar Ministerie weten hoe zij dit macabere jubileum beleven. ‘Een nagel aan mijn doodskist’, zo typeerde hoofdofficier van justitie Roelof Jan Manschot de zaak bij zijn afscheid in 2001. Ten tijde van ‘Beckum’ gaf hij leiding aan het OM in Twente.

Nu nog kijkt de 77-jarige Manschot met afschuw terug. „Om het in een woord samen te vatten, vreselijk. Er zijn in mijn periode twee dingen geweest in Twente die niet hadden moeten gebeuren. Het is eerste is natuurlijk de vuurwerkramp en het tweede is Beckum.”

Manschot betwijfelt of de zaak ooit zal worden opgelost. „We hebben toen alles uit de kast gehaald om dit op te lossen, maar dat is gewoon niet gelukt. Ik vrees dat dit een soort sterfbedgeval wordt. Op het moment dat iemand gaat vertrekken, dat hij of zij het geweten wil schoonmaken en vertelt wat er gebeurd is. Maar ik heb er een hard hoofd in.”

Aidan van Veen was de laatste officier van justitie die zich over de zaak boog. Hij liet in februari 2014 Michel B. en Piet van der G. oppakken en vroeg een paar weken later alweer om hun vrijlating. Van Veen is nog steeds actief als aanklager in Oost-Nederland en leidt vooral de strafrechtelijke onderzoeken in grote strafzaken. Hij laat weten geen behoefte en tijd te hebben om terug te blikken.

Afgelopen week keerden we nog eens terug naar de plaats delict. De Borgelinkstraat is weinig veranderd sinds die fatale nacht. Wel is de familie Meijerink verhuisd en wonen er niet veel bewoners meer die er toen wel woonden. En zij die er woonden, doen er het liefst het zwijgen toe. De wond is nooit geheeld en de hernieuwde aandacht rakelt veel leed weer op.

Toch blijft bij velen de grote vraag of het ooit tot een oplossing komt. De hoofdrolspelers van toen zeggen dat allemaal ook te willen. De familie, de voormalige verdachte, de politie en justitie. Die ene persoon die na 25 jaar naar voren durft te stappen en zijn verhaal vertelt. Voor de nabestaanden. En voor heel Beckum.