-
PREMIUMColumn
Aan al die mensen die het coronabeleid vergelijken met het naziregime
Gooi je koelkast weg en neem tulpenbollen. Dek de tafel en zeg tegen je pubers: „Vanavond eten we rauwe tulpenbol met de schil van suikerbiet.” Zonder ketchup? Zonder ketchup. Incasseer de reacties en blijf kalm. Zeg dat het niet anders kan. Noem het de schuld van Hugo de Jonge. -
PREMIUMColumn
De verzorgingsstaat die een trap na geeft
Mijn zusje heeft hersenletsel. Achterover gevallen. Twee jaar geleden van een kruk tijdens het ophangen van slingers. Het had een feestje moeten worden. Nu draagt ze al twee jaar een zonnebril. De vrouw en moeder die huppelde en danste lijdt een voorzichtig bestaan. Elk stap moet overwogen worden. -
PREMIUMColumn
Het was alsof ik in de hemel mocht kijken: ik mocht weer!
Het mocht even. Voor slechts drie avonden. En sommige mensen zeiden dat het van de zotte was. En dat was het ook. Want iedereen kreeg van tevoren op tamelijke diepe wijze een snelteststaaf in z’n neus gestoken. En zoiets is eenmalig leuk. -
PREMIUMColumn
De kwetsbaren. Dat zijn wij allemaal
Toegegeven: ik sta niet te springen om een vaccinatie. Kan dat vaccin niks aan doen. Het is iets psychisch. Iets kronkeligs. Naalden in mijn arm maken me bang. Waarschijnlijk ben ik in een vorig leven gestorven aan een foutief gezette tatoeage. Dat iemand bedorven inkt in m’n schouderblad gespoten had. -
PREMIUMColumn
We eten meer als het lekker is; ongelooflijk
Het was het meest baanbrekende voorpaginanieuws sinds tijden: ‘Ziekenhuis MST doet proef met gezond eten.’ Hoppa! Het schijnt namelijk dat een patiënt die goed eet eerder aansterkt. Mijn tante Leida leeft niet meer, maar ze had hetzelfde kunnen beweren. Tante Leida heeft overigens met succes de lagere school afgerond.
-
PREMIUMColumn
We snakken naar puur
Er was eens een dorp. Het heette Kurk. Middenin dat dorp stond een theater; een hoog gebouw met klokkentorentje. Elke avond om kwart voor acht uur luidden de klokken. Dan zetten de mensen een hoedje op, schoven een tasje onder hun arm en renden naar buiten om even later neer te dalen op zachte stoelen. Geen harde houten banken. ‘Het leven zelf biedt al leed genoeg’, had J. Hartvrouw, opperhoofd van het theater, ooit gezegd. Vanaf het altaar. Al sprak hij liever over podium. -
PREMIUMCOLUMN
Rutte vier: een relatie die eigenlijk uit is
Daar sta je dan met je vierde kabinet in aantocht. Al in de eerste week zijn je verkenners opgestapt. Om een stuk papier dat op achteloze wijze zichtbaar werd. Blijkbaar zijn er kwesties die het blote, publieke oog niet mochten treffen. Daar gaan je verkenners. Tja. Dat krijg je met oud zeer dat niet opgeruimd is. Nieuw kabinet in de maak. Doch veelal dezelfde koppen. -
PREMIUMColumn
Hoe Nederland koos: Het maakt geen flikker uit, geen bal
Het maakt geen ruk uit. Geen snars. Geen ene sodemieter. Je kan op de dertiende plek van je kieslijst een man hebben staan die verdacht wordt van het prostitueren van eigen vrouw aan beveiligers en toch zeventien zetels krijgen in de kamer. Dat kan gewoon in Nederland. Waarom!? Omdat de mensen normen en waarden zo’n belangrijk verkiezingsthema vinden. Not.
-
PREMIUMCOLUMN
Op de knieën vallen voor de Twentse natuur
Als iets mij dierbaar is. Als iets mij deze lockdown lichter heeft gemaakt. Als ik voor iets uit dankbaarheid op de knieën wil vallen. Dan is het de Twentse natuur. De uren die ik wandelde in haar gemoedelijkheid en stilte. Hoe ontspanning over me neerdaalde. De zucht die ik slaakte bij het zien van glooiende velden met zon en plukjes boom. -
PREMIUMColumn
Geen gezeik, flikker op met buitenproportioneel rijk!
Als het mogelijk is om een compleet volk vanaf negen uur ’s avonds op te hokken. Als het mogelijk is om vijf maanden de totale horecasector op slot te doen. Als het mogelijk is om jongeren wekenlang geen fysiek onderwijs te geven. Dan moet het ook mogelijk zijn om een Ahold-bestuurder z’n beloning van 6,02 miljoen in te laten leveren. Geen gezeik, flikker op met buitenproportioneel rijk! Het kan niet meer. Het mag niet meer. -
PREMIUMColumn
Dagje uit in corona: naar de wasstraat!
En toen was er zon. Behoorlijk voorbarige zon. Zomerse taferelen in februari. Naveltopjes in de winter. Als welkom medicijn tegen gesloten kringloopwinkels, dichte terrassen en andere onhebbelijkheden. Een zoethoudertje voor het volk. -
PREMIUMColumn
Ik zou hartstikke demissionair doen de hele dag
Mensen schijnen volgens de peilingen wederom en in groten getale op Rutte te gaan stemmen. Waarom!? Ik weet het niet. Waarschijnlijk om dezelfde reden als wanneer vrouwen blijven dralen in een matig huwelijk: ‘Het is absoluut niet ideaal, maar je weet wat je aan hem hebt.’ -
PREMIUMColumn
Daar sta je dan, als kleine winkelier
Daar sta je dan als kleine winkelier. Bij een geïmproviseerde klaptafel. Nederig in de sneeuw een doosje punaises af te geven aan een vaste klant. „’t Is wat”, zegt de klant. Je zucht. Dat zeiden de vorige achtentwintig ook allemaal. Ze kijken je aan alsof je terminaal bent.
-
PREMIUMColumn
Brief aan de NS
Je zou kunnen zeggen dat een stationsloket voor Hengelo niet nodig is. Je zou kunnen zeggen dat zo’n loket er slechts is voor mensen die praatpalen niet begrijpen. Mensen die naar kaartautomaten staren, de wanhoop nabij. Je ziet ze soms staan dat soort mensen. ‘Kö’j mie e’m help’n?’ vragen ze dan, terwijl ze hun pinpas in onmogelijke gleuven steken. -
PREMIUMColumn
Gevangen gezet in onze eigen huizen
In feite zijn we in de avonduren gevangen gezet in onze huizen. Daar haal ik niet mijn schouders bij op. Dat vind ik ronduit heftig. Heftig voor de mensen zonder tuin, drie pubers en een ondermijnend huwelijk. -
PREMIUMColumn
Hey Baartman, vanwaar die brandhaard in Twente?
Er kwam een telefoontje uit Haarlem: „Hey Baartman, waarom hebben jullie er zo’n blijvende brandhaard van in Twente?” Hij zei nog net geen zootje. -
PREMIUMColumn
Het staat er echt: een hufterproof kabouterpad
Het stond deze week in de krant. Al kon ik het nauwelijks geloven. Toch stond het er echt. Onmiddellijk belde ik mijn vriend: ‘Gemeente Borne heeft geld ter beschikking gesteld voor de ontwikkeling en aanleg van een hufterproof kabouterpad.’ Even was het stil aan de andere kant van de lijn. Toen sprak hij: ’Kabouters zijn sowieso hufters’ en hing op.
-
PREMIUMColumn
Winkeliers die je groeten, aankijken, weten hoe je heet
Natuurlijk had ik het poeziëalbum voor mijn dochters verjaardag aan kunnen schaffen bij die ene website waar je alles kan schaffen. Bij die schatrijke website die met z’n advertenties elke menselijke oproep tot ‘Koop lokaal’ overschreeuwt. Maar ik vertikte het. Ik verdomde het. -
PREMIUMCOLUMN
Je bent een topper: dat voelt als een belediging
Er is een woord dat ik in 2021 niet meer horen wil. Een woord dat ik het liefst per direct wil verwijzen naar het grote rijk der vergetelheid. Een woord waarvan ik denk: Hoe is het ’m in godsnaam gelukt om een serieuze positie in ons dagelijkse taalgebruik te verwerven? -
PREMIUMCOLUMN
Die heb je, mensen zonder mondkapje
Die mensen heb je nu. Die mensen zonder mondkapje. Die mensen had je al. Maar die mensen heb je sinds deze week nog sterker. Dat je in de kassarij denkt: Goh, die vrouw draagt geen mondkapje. Zou ’t er eentje zijn? Zo’n principiële? Zo’n weigeraar? Of heeft ze een aandoening? Ja, zoiets denk ik dan. Zonder dat ik dat wil denken. Wat gaat mij immers de mondkaploosheid van de ander aan? Bemoei je je met je eigen gezichtsbeharing, Baartman.
-
PREMIUMCOLUMN
Krankjorum voor Democratie
Dat is me toch ook wat. Zit je doodleuk als verse politicus van Forum voor Democratie in de Provinciale Staten, blijkt Forum voor Democratie ineens doorspekt te zijn met antisemitische en extreemrechtse sentimenten. Nee, zoiets zie je niet aankomen. Vreselijk moet dat zijn. Wat een deceptie voor die mensen. -
PREMIUMColumn
Welk neusgat heeft je voorkeur?
De vrouw in het beschermende pak staat gereed met haar teststaaf. „Welk neusgat heeft je voorkeur?” Ik vind het een mooie vraag. Niet eerder dacht ik na over mijn favoriete neusgat. „Doe maar de middelste”, antwoord ik. Het is een flauwe grap, maar daarmee stel ik doelbewust het steekmoment uit. Ik heb afgelopen jaar al een staaf in mijn reukorgaan gehad. Toen is gebleken: ik ben geen geen groot liefhebber van voorwerpen in mijn neus. Zelfs niet voor vijf seconden. -
PREMIUMColumn
God schrijft ons niets voor
En toen was er ineens een meneer op televisie met een stropdas en een groot, kaal hoofd. De meneer was bestuurder van de vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs en sprak met de woorden: ‘God schrijft ons voor dat seksualiteit iets is tussen man en vrouw.’ -
PREMIUM
Bidden voor Biden
Vier jaar geleden kotste mijn dochter tijdens de verkiezingsnacht in de VS haar bedje onder. De volgende morgen was Trump president. Voorspellend spugen heet dat. Noem haar een overgeef-orakel. Dus toen ik woensdagochtend geen slijmerige plens herkauwde macaroni op haar kussen aantrof, gaf mij dit hoop.
-
PREMIUMColumn
Verroeste kisten met neusjes van mos
In zekere zin lijk ik op de directrice van Twente Airport, Meiltje de Groot. Mensen kunnen bij mij ook altijd hun vervoersmiddel parkeren. Daar ben ik heel makkelijk in. ‘O, zet ’m zolang hier neer!’ zeg ik dan. Maar meestal gaat het dan niet om zes vliegtuigen. Daar heb ik geen ruimte voor in de tuin. -
PREMIUMColumn
Blauw bloed kruipt waar het niet gaan kan
Sinds wanneer heeft de koning een voorbeeldfunctie? Een koning is in feite niets anders dan een gekroond knaapje dat op kosten van het volk zich een leven kan permitteren dat haaks staat op het ploeterende bestaan van menig gezin dat wekelijks naar de voedselbank moet. In ruil daarvoor leest de beste man uit statige toespraken voor dat men dient om te kijken naar het gezin dat wekelijks naar de voedselbank moet. Dat is de koning in een notendop. Of in zijn geval: in een cockpit. -
PREMIUMColumn
De tweede golfoorlog
Alles went. Zelfs een lockdown. Al moet ik zeggen dat ik die van maart leuker vond. Of nou ja, leuker?! Echter. Serieuzer. Alsof iemand geroepen had: ‘Zoek dekking!!’ En dat deed ik dan ook. En met mij velen. Op wonderlijk volgzame wijze. De wegen waren vervreemdend leeg. Mobiliteit was niet langer het landelijke toverwoord. Stilstand was de nieuwe norm. Ikea werd boswandeling. Het was bittere ernst. Bittere, bittere ernst. -
PREMIUMColumn
Dringende oproep aan Almelo: een bieb sluit je niet
Een bieb sluit je niet. Ik herhaal: Een bieb sluit je niet. Je bedelt geld bij elkaar, je kijkt de rijk bedeelden vriendelijk aan, je organiseert een benefiet. Maar een bieb sluit je niet. Domweg, omdat het een bieb is en geen parkeergarage. -
PREMIUMColumn
Leve de spelende mens!
Of ik dit jaar het Appelvrouwtje wilde spelen. Deze vraag werd gesteld vanuit de school van mijn dochter. Het Appelvrouwtje is een personage met een wijde boerenrok, een geblokt schort en rood geschminkte wangen. Bij het aanbreken van de herfst gaat ze met een gevulde mand langs de kleuterklassen om de kinderen te verblijden met appeltjes en een verhaal over de oogst. „Iets voor jou Nathalie?”
-
PREMIUMCOLUMN
‘Famke Louise als eendagsvlieg in het hol van de leeuw. Afgeslacht. Kansloos. Boontje en loontje’
Toen ik één jaar oud was, heb ik mezelf van gezicht tot bips besmeurd met talkpoeder en daarna tentoongesteld aan mijn ouders. Het kwam door mijn zusje. Dat was namelijk geboren. En dat had ze niet moeten doen, want het was de genadeslag voor mijn alleenrecht op de exclusieve aandacht van vader en moeder. De talkpoeder bleek zeer effectief. Alle blikken waren op mij gericht. Er werd gelachen. Het moet dit moment geweest zijn dat er een cabaretzaadje is geplant. Bespottelijk gedrag baart belangstelling. -
PREMIUM
Beduveld en bedonderd
Het begon zo onschuldig. Lieflijk zelfs. De favoriete trui van mijn dochter paste niet meer. En ik besloot een ‘Gezocht’-advertentie te plaatsen op Marktplaats. Maatje groter welteverstaan. Diezelfde dag, rond middernacht ontving ik een bericht van een man: ‘We hebben precies zo’n trui in de kast liggen. Doen we niks meer mee. Neem morgenvroeg maar contact op met mijn vrouw op onderstaand nummer. Dan stuurt zij de trui naar je toe.’ -
PREMIUMColumn
Ik zag een stoet Congolezen met knipmuts
Of Nederland een rijk land was, vroeg m’n dochter tijdens de ochtendpap. Ik dacht aan de TV van anderhalve meter breed die ik had zien staan bij de stort. Nota bene in de afvalcontainer genaamd: Klein elektronica.
