De tweede golfoorlog
ColumnAlles went. Zelfs een lockdown. Al moet ik zeggen dat ik die van maart leuker vond. Of nou ja, leuker?! Echter. Serieuzer. Alsof iemand geroepen had: ‘Zoek dekking!!’ En dat deed ik dan ook. En met mij velen. Op wonderlijk volgzame wijze. De wegen waren vervreemdend leeg. Mobiliteit was niet langer het landelijke toverwoord. Stilstand was de nieuwe norm. Ikea werd boswandeling. Het was bittere ernst. Bittere, bittere ernst.
Delen per e-mail
Ik was zelfs bij vlagen panisch. De koffie in papieren wegwerpbekers die ik de buitenschilder bracht, zette ik twee meter voor z’n schoenen neer. Met een pannenlap. Voor het geval ik een korrel corona aan de pink had. Zonder koekje. Zonder praatje. Deur snel dicht. Als de schilder mijn toilet gebruikte, ontsmette ik even later zelfs de lichtschakelaar met onverdunde Dettol. Eigenlijk wilde ik de beste man überhaupt mijn huis niet in. Hij had een rokershoestje. Liever had ik gezien dat hij mijn voortuin voorzag van menselijke mest. Maar de man weigerde om hurkend plaats te nemen achter mijn hortensia. En terecht. Ik schoot door. Ik heb de buitenschilder behandeld alsof hij behept was met ebola.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn
Hoe Nederland koos: Het maakt geen flikker uit, geen bal
Het maakt geen ruk uit. Geen snars. Geen ene sodemieter. Je kan op de dertiende plek van je kieslijst een man hebben staan die verdacht wordt van het prostitueren van eigen vrouw aan beveiligers en toch zeventien zetels krijgen in de kamer. Dat kan gewoon in Nederland. Waarom!? Omdat de mensen normen en waarden zo’n belangrijk verkiezingsthema vinden. Not. -
PREMIUMCOLUMN
Mijn gedachten gaan uit naar Goor
Ja, ik heb enorme zin om tot mijn enkels in een plas bier te staan. Vocht is sowieso prettig deze dagen. Vooral uit de hemel. Maar onze wolken gedragen zich nogal lockdown. Zelfs mijn dochter van 7 maakt zich zorgen. „Mama, gaat het ooit weer regenen?” Gisteren heeft ze een paardenbloem bespuugd. „Hij had dorst, mama.” -
PREMIUMColumn
Uit het relaas van een thuisblijver
Soms moet je dingen denken. Soms moet je dingen niet hardop zeggen die je denkt. Je kunt denken: het is leuk voor mijn kind als het naar Avonturenpark Hellendoorn zou gaan. Vervolgens moet je een vel papier pakken en hierop een giraffe tekenen. Of een verhaal verzinnen over een bakker die praatzieke krentenbollen verkoopt. Of blauwe bessen gaan plukken in Langeveen en deze door het pannenkoekenbeslag roeren. -
PREMIUMColumn
De grote Twentse reddingspoging voor Sanderink
Het was de meest opmerkelijke openingszin sinds jaren. Na mijn voorstelling, toen ik mij met een wijntje onder het publiek mengde, kwam er een vrouw op me af. Ze gaf me een hand en sprak de woorden: ‘Hoi, ik ben de zus van Gerard Sanderink.’ Dat hakte erin. -
PREMIUMColumn
Dagje uit in corona: naar de wasstraat!
En toen was er zon. Behoorlijk voorbarige zon. Zomerse taferelen in februari. Naveltopjes in de winter. Als welkom medicijn tegen gesloten kringloopwinkels, dichte terrassen en andere onhebbelijkheden. Een zoethoudertje voor het volk.
-
PREMIUMCOLUMN
Op de knieën vallen voor de Twentse natuur
Als iets mij dierbaar is. Als iets mij deze lockdown lichter heeft gemaakt. Als ik voor iets uit dankbaarheid op de knieën wil vallen. Dan is het de Twentse natuur. De uren die ik wandelde in haar gemoedelijkheid en stilte. Hoe ontspanning over me neerdaalde. De zucht die ik slaakte bij het zien van glooiende velden met zon en plukjes boom. -
PREMIUMCOLUMN
Oost, West, Thuis zijn is een test
Sinds het moment dat de theaters sloten, kreeg mijn auto een lekke band, weigert mijn elektrische fiets me vooruit te stuwen, barstte het scherm van mijn telefoon, staakte de gemotoriseerde melkopschuimer z’n activiteit, stopte de CV-ketel met pompen en brak tenslotte mijn linkercontactlens in twee. -
PREMIUMColumn
Leve de spelende mens!
Of ik dit jaar het Appelvrouwtje wilde spelen. Deze vraag werd gesteld vanuit de school van mijn dochter. Het Appelvrouwtje is een personage met een wijde boerenrok, een geblokt schort en rood geschminkte wangen. Bij het aanbreken van de herfst gaat ze met een gevulde mand langs de kleuterklassen om de kinderen te verblijden met appeltjes en een verhaal over de oogst. „Iets voor jou Nathalie?”
