PREMIUM
Een wankel draadje van geluk
ColumnWat weet ik van vrijheid? Ik was als kind nooit op Lesbos en dat mijn moeder zei: ‘Je moet in de tent blijven, schat. De zeep is op en ik wil niet dat je besmet raakt.’ ‘Maar ik wil met Zianab spelen!’ ‘Je kan niet spelen en morgen ook niet.’
Delen per e-mail
Wat weet ik van vrijheid? Ik heb nooit onder een kruipluik moeten zitten, omdat de vijand me zocht. Zo’n kruipluik waar een stuk vloerbedekking overheen gelegd is met een rookstoel erop. Dat de duisternis je de adem ontneemt. En je eigenwaarde. Dat je hopen mag dat iemand de meubels verschuift om jou een bordje aardappelen te brengen.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Column Als je niets hebt, valt er niets te verliezen
Vroeger was ik overtuigd huurder. Ik wilde geen bezit. Bezit is ballast. Als je niets hebt, valt er niets te verliezen. Ik was gelukkig op de vierkante meter. Soms met een krentenbol. Soms op blote voeten. ‘Een eeuwige student’ had je me kunnen noemen. Iemand die voorbij fladdert en een glimlach nalaat. -
PREMIUM
COLUMN Al vijf maanden een kans op corona, ook zonder app
Stel: je zit ’s avonds aan een bord macaroni en er klinkt plots een piep door je huis. En aangezien er heel veel kan piepen in je huis, volgt er een kort moment van vertwijfeling. Is de wekker in de war? -
PREMIUM
Column De tweede golfoorlog
Alles went. Zelfs een lockdown. Al moet ik zeggen dat ik die van maart leuker vond. Of nou ja, leuker?! Echter. Serieuzer. Alsof iemand geroepen had: ‘Zoek dekking!!’ En dat deed ik dan ook. En met mij velen. Op wonderlijk volgzame wijze. De wegen waren vervreemdend leeg. Mobiliteit was niet langer het landelijke toverwoord. Stilstand was de nieuwe norm. Ikea werd boswandeling. Het was bittere ernst. Bittere, bittere ernst. -
PREMIUM
COLUMN ‘Famke Louise als eendagsvlieg in het hol van de leeuw. Afgeslacht. Kansloos. Boontje en loontje’
Toen ik één jaar oud was, heb ik mezelf van gezicht tot bips besmeurd met talkpoeder en daarna tentoongesteld aan mijn ouders. Het kwam door mijn zusje. Dat was namelijk geboren. En dat had ze niet moeten doen, want het was de genadeslag voor mijn alleenrecht op de exclusieve aandacht van vader en moeder. De talkpoeder bleek zeer effectief. Alle blikken waren op mij gericht. Er werd gelachen. Het moet dit moment geweest zijn dat er een cabaretzaadje is geplant. Bespottelijk gedrag baart belangstelling. -
PREMIUM
Column De grote Twentse reddingspoging voor Sanderink
Het was de meest opmerkelijke openingszin sinds jaren. Na mijn voorstelling, toen ik mij met een wijntje onder het publiek mengde, kwam er een vrouw op me af. Ze gaf me een hand en sprak de woorden: ‘Hoi, ik ben de zus van Gerard Sanderink.’ Dat hakte erin.
-
PREMIUM
COLUMN ‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
Toen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest. -
PREMIUM
Column In de plus en in de min
Op weg naar Almelo, vlak na Zenderen, aan de rand van een weiland, tref ik al maanden het spandoek: ‘De natuur in de plus. De landbouw in de min. Is dat nou democratie?’ Joa, joa, denk ik dan. Ik weet niet wie welke grote filosoof uit Zenderen deze tekst geplaatst heeft. Al toont ie duidelijk z’n visie op het verband tussen landbouw en natuur. Namelijk dat deze twee los van elkaar staan. -
PREMIUM
COLUMN Mijn gedachten gaan uit naar Goor
Ja, ik heb enorme zin om tot mijn enkels in een plas bier te staan. Vocht is sowieso prettig deze dagen. Vooral uit de hemel. Maar onze wolken gedragen zich nogal lockdown. Zelfs mijn dochter van 7 maakt zich zorgen. „Mama, gaat het ooit weer regenen?” Gisteren heeft ze een paardenbloem bespuugd. „Hij had dorst, mama.”
