Felgekleurd slijm is je reinste troep
Het is een trend onder de kinderen in de leeftijdscategorie 6 tot en met 12: slijm. Felgekleurd en vol glitters in plastic potjes. Staat bovenaan de verlanglijst van mijn dochter. ‘Aaah, toe dan, mama.’ Maar ze krijgt het niet. Domweg omdat de ingrediënten niet op de verpakking staan.
Delen per e-mail
Speelgoed en onduidelijke chemie vind ik geen prettige combinatie. En de pet die ik op heb van de gemiddelde Chinese speelgoedfabrikant is niet hoog. Dus heb ik mijn eigen wetgeving. Die van het gezond verstand. Zodoende luidt mijn pedagogisch devies: ‘Geen slijm in huize Baartman. Ga met iets anders spelen dan met ongepolymeriseerde acrylamide. Hier, een regenplas. Spring er maar in! Tot je zwart ziet van de modder.’
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Ik wil na de coronacrisis een Grote Twentse Knuffeloptocht
Natuurlijk baal ik ervan dat de Grote Folkloristische Bornse Palmpasen Optocht morgen niet doorgaat. Ik houd van folkloristische optochten. Het liefst met een blaasorkest, veel gebloemde jurkjes en luidkeelse liederen over eieren. Bim bam beieren. -
PREMIUM
Column Kleine generator van genegenheid
Het kan zijn dat ik één dezer dagen ongevraagd naar u zwaai. Niet omdat ik u ken, maar omdat zwaaien het minste is dat een mens kan doen. ‘Hallo zeggen’ doe ik niet. U weet dat de kans groot is dat ik sputter. Ik kom uit een oud geslacht van sputteraars. Ik zwaai naar u, omdat ik u zie. Het is noodzakelijk dat ik u zie, omdat ik gepaste afstand tot u moet bewaren. Dan zet ik een stap naar achter en u een stap opzij. -
PREMIUM
Waar gaat het heen met de mens dezer dagen?
Je zou de mensheid in twee categorieën kunnen opsplitsen. De eerste is tot Kerstmis verzekerd van zorgeloos poepen. De tweede categorie heeft reepjes Tubantia aan de wc-rolhouder hangen. -
PREMIUM
Column De grote Twentse reddingspoging voor Sanderink
Het was de meest opmerkelijke openingszin sinds jaren. Na mijn voorstelling, toen ik mij met een wijntje onder het publiek mengde, kwam er een vrouw op me af. Ze gaf me een hand en sprak de woorden: ‘Hoi, ik ben de zus van Gerard Sanderink.’ Dat hakte erin. -
PREMIUM
COLUMN Borne, voorlopig het rampgebied van Twente
Toen ik hoorde dat het coronavirus in Borne was gearriveerd, belde ik meteen mijn ouders. Die namen niet op. Dit vond ik vrij beangstigend. Ik vreesde dat mijn vader mijn moeder in quarantaine had gedaan in het kippenhok. Dat ze daar volledig ingesmeerd met desinfecterende handgel onder een dekentje lag. Met een kommetje rijst. Zoiets is in Litouwen ook gebeurd. Daar heeft een man z’n echtgenote opgesloten in de badkamer, omdat ze contact had gehad met iemand die iemand kende, die iemand kende die in het buitenland was geweest. Of zoiets. Waarschijnlijk had ze gezwaaid vanuit de verte. De vrouw bleek niet besmet te zijn.
-
PREMIUM
Column Hoe leg ik aan mijn dochter uit wat de dood is?
Toen mijn dochter vandaag voor de derde keer over de dood begon, besloot ik de hemel te introduceren. Als troostrijk alternatief voor de rauwe realiteit. Diezelfde hemel had ik een jaar geleden al opgevoerd, maar dat bleek kansloos. -
PREMIUM
Column Als je niets hebt, valt er niets te verliezen
Vroeger was ik overtuigd huurder. Ik wilde geen bezit. Bezit is ballast. Als je niets hebt, valt er niets te verliezen. Ik was gelukkig op de vierkante meter. Soms met een krentenbol. Soms op blote voeten. ‘Een eeuwige student’ had je me kunnen noemen. Iemand die voorbij fladdert en een glimlach nalaat. -
PREMIUM
COLUMN Mijn neefje worstelt met een Franse vlog
Mijn neefje (13) moest een vlog maken voor Frans. (Het schoolvak welteverstaan. Niet voor ome Frans). Voor de onwetenden onder ons, waartoe ik zelf ook behoor: een vlog is een dagboek met gefilmde beelden dat je op het internet publiceert, zodat de gehele mensheid deelgenoot kan worden van wat jij ’s ochtends op je boterham smeert.
