Help! De buurman blaft
ColumnHij duikt regelmatig op in het straatbeeld. Bijna elke woonwijk heeft er eentje. Hij is het onderwerp van gesprek op menig verjaardag. Hij is nietsontziend en streeft naar volledige heerschappij. De ‘Blijf-met-je-tengels-van-MIJN-openbare-parkeerplek’-man. Tot op zekere hoogte is dit herkenbaar. Iedere autobezitter zonder oprit heeft zijn of haar favoriete plek aan straat. Ik ook.
Delen per e-mail
Het is het dichtstbijzijnde vakje voor mijn deur. Vijf seconden lopen. Als dit vak dagenlang bezet wordt door een ander voertuig, moet ik kiezen voor een alternatief dat de route naar mijn voordeur met drie seconden verlengt. Soms zelfs zeven. Au. Maar dat leed draag ik. Dan denk ik aan bootvluchtelingen op zee en vallen zeven seconden altijd mee.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN Kan ’t iets minder met die herrie?
Ideetje. Je kan die 2 tot 4 miljard euro tamelijk onvoorwaardelijke overheidssteun die waarschijnlijk aan de KLM gegeven gaat worden ook rechtstreeks aan haar 33.000 werknemers schenken. Tenminste als het argument is dat je KLM moet behouden, vanwege al die banen die anders in het luchtledige verdwijnen. -
PREMIUM
Column Een wankel draadje van geluk
Wat weet ik van vrijheid? Ik was als kind nooit op Lesbos en dat mijn moeder zei: ‘Je moet in de tent blijven, schat. De zeep is op en ik wil niet dat je besmet raakt.’ ‘Maar ik wil met Zianab spelen!’ ‘Je kan niet spelen en morgen ook niet.’ -
PREMIUM
Column Kwaad met kwaad bestrijden geeft enkel verliezers
Het gebeurde niet in een speeltuin in Assen, maar destijds op een camping in Roemenië. Ik at een broodje in het gras met mijn vriendin, en zag ineens een paar meter verderop een potloodventer staan. Pontificaal met paal. ‘Moet je daar zien!’ zei ik. -
PREMIUM
COLUMN Wat is er met de wereld?
Bumperklevers benader ik meestal met een boel boeddhisme. Ik adem diep en wacht tot mijn intrinsieke motivatie mij het signaal geeft om plaats te maken. Oftewel: ‘ik laat me niet opnaaien door zo’n idioot.’ -
PREMIUM
COLUMN Oost, West, Thuis zijn is een test
Sinds het moment dat de theaters sloten, kreeg mijn auto een lekke band, weigert mijn elektrische fiets me vooruit te stuwen, barstte het scherm van mijn telefoon, staakte de gemotoriseerde melkopschuimer z’n activiteit, stopte de CV-ketel met pompen en brak tenslotte mijn linkercontactlens in twee.
-
PREMIUM
Column Soms lijkt alles waar en soms helemaal niets
Vandaag was ik mijn waarheid kwijt. Ik had ’m voor het slapengaan nog op ’t nachtkastje gelegd. ‘Welterusten, ouwe.’ Maar de volgende morgen lag ie er niet meer. Ik verdenk mijn telefoon ervan dat ie de waarheid opgegeten heeft. Mijn telefoon eet namelijk alles op. Mijn aandacht, mijn tijd en mijn focus. Zonder waarheid geen heldere weg. Zoiets zei de man, ooit liggend in een kribbe, ook al. -
PREMIUM
COLUMN Al vijf maanden een kans op corona, ook zonder app
Stel: je zit ’s avonds aan een bord macaroni en er klinkt plots een piep door je huis. En aangezien er heel veel kan piepen in je huis, volgt er een kort moment van vertwijfeling. Is de wekker in de war? -
PREMIUM
COLUMN Mijn gedachten gaan uit naar Goor
Ja, ik heb enorme zin om tot mijn enkels in een plas bier te staan. Vocht is sowieso prettig deze dagen. Vooral uit de hemel. Maar onze wolken gedragen zich nogal lockdown. Zelfs mijn dochter van 7 maakt zich zorgen. „Mama, gaat het ooit weer regenen?” Gisteren heeft ze een paardenbloem bespuugd. „Hij had dorst, mama.”
