PREMIUM
Het bloeden in slachthuizen lijkt tamelijk onverstoord door te zijn gegaan
ColumnSlachthuis Vion heeft vorig jaar een winst geboekt van 27 miljoen euro. Het zou hen sieren om daarmee het varken te vieren; een modderpretpark te bouwen voor biggetjes die aldaar genoeglijk knorrend over wildwater glijbanen kunnen glibberen. Als dank aan alle varkensmoeders die de mensheid zoveel karbonades geschonken hebben.
Delen per e-mail
Het zou Vion eveneens sieren om zich financieel in te zetten voor ruime en fatsoenlijke huisvesting en vervoer voor hun arbeidsmigranten: ‘Wij werken sinds kort met scharrel-Bulgaren’. (Al slaat het nergens op, toch krijg ik plots het woord plof-Pool in mijn hoofd.)
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn
God schrijft ons niets voor
En toen was er ineens een meneer op televisie met een stropdas en een groot, kaal hoofd. De meneer was bestuurder van de vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs en sprak met de woorden: ‘God schrijft ons voor dat seksualiteit iets is tussen man en vrouw.’ -
PREMIUMColumn
We snakken naar puur
Er was eens een dorp. Het heette Kurk. Middenin dat dorp stond een theater; een hoog gebouw met klokkentorentje. Elke avond om kwart voor acht uur luidden de klokken. Dan zetten de mensen een hoedje op, schoven een tasje onder hun arm en renden naar buiten om even later neer te dalen op zachte stoelen. Geen harde houten banken. ‘Het leven zelf biedt al leed genoeg’, had J. Hartvrouw, opperhoofd van het theater, ooit gezegd. Vanaf het altaar. Al sprak hij liever over podium. -
PREMIUMColumn
Het staat er echt: een hufterproof kabouterpad
Het stond deze week in de krant. Al kon ik het nauwelijks geloven. Toch stond het er echt. Onmiddellijk belde ik mijn vriend: ‘Gemeente Borne heeft geld ter beschikking gesteld voor de ontwikkeling en aanleg van een hufterproof kabouterpad.’ Even was het stil aan de andere kant van de lijn. Toen sprak hij: ’Kabouters zijn sowieso hufters’ en hing op. -
PREMIUMCOLUMN
Oost, West, Thuis zijn is een test
Sinds het moment dat de theaters sloten, kreeg mijn auto een lekke band, weigert mijn elektrische fiets me vooruit te stuwen, barstte het scherm van mijn telefoon, staakte de gemotoriseerde melkopschuimer z’n activiteit, stopte de CV-ketel met pompen en brak tenslotte mijn linkercontactlens in twee. -
PREMIUMColumn
Hey Baartman, vanwaar die brandhaard in Twente?
Er kwam een telefoontje uit Haarlem: „Hey Baartman, waarom hebben jullie er zo’n blijvende brandhaard van in Twente?” Hij zei nog net geen zootje.
-
PREMIUMCOLUMN
‘Famke Louise als eendagsvlieg in het hol van de leeuw. Afgeslacht. Kansloos. Boontje en loontje’
Toen ik één jaar oud was, heb ik mezelf van gezicht tot bips besmeurd met talkpoeder en daarna tentoongesteld aan mijn ouders. Het kwam door mijn zusje. Dat was namelijk geboren. En dat had ze niet moeten doen, want het was de genadeslag voor mijn alleenrecht op de exclusieve aandacht van vader en moeder. De talkpoeder bleek zeer effectief. Alle blikken waren op mij gericht. Er werd gelachen. Het moet dit moment geweest zijn dat er een cabaretzaadje is geplant. Bespottelijk gedrag baart belangstelling. -
PREMIUM
Bidden voor Biden
Vier jaar geleden kotste mijn dochter tijdens de verkiezingsnacht in de VS haar bedje onder. De volgende morgen was Trump president. Voorspellend spugen heet dat. Noem haar een overgeef-orakel. Dus toen ik woensdagochtend geen slijmerige plens herkauwde macaroni op haar kussen aantrof, gaf mij dit hoop. -
PREMIUMColumn
Uit het relaas van een thuisblijver
Soms moet je dingen denken. Soms moet je dingen niet hardop zeggen die je denkt. Je kunt denken: het is leuk voor mijn kind als het naar Avonturenpark Hellendoorn zou gaan. Vervolgens moet je een vel papier pakken en hierop een giraffe tekenen. Of een verhaal verzinnen over een bakker die praatzieke krentenbollen verkoopt. Of blauwe bessen gaan plukken in Langeveen en deze door het pannenkoekenbeslag roeren.
