„Ik denk dat we te lief zijn”, luidde mijn analyse. „Staat er een buurvrouw voor de deur met een ‘toetn’ verse boerenkool van eigen land, terwijl het buiten regent, zeg je niet: ‘Dank voor de moos en flikker nu maar op’. Tenminste dat is niet ‘des Twentenaars’. Tegen een buurvrouw zeg je: ‘Komt d’r in. Wo’j koffie?’ Soort automatisme. Aangeleerd noaberschap. Misschien zelfs genetisch doorgegeven vriendelijkheid.”