PREMIUM
Hoe leg ik aan mijn dochter uit wat de dood is?
ColumnToen mijn dochter vandaag voor de derde keer over de dood begon, besloot ik de hemel te introduceren. Als troostrijk alternatief voor de rauwe realiteit. Diezelfde hemel had ik een jaar geleden al opgevoerd, maar dat bleek kansloos.
Delen per e-mail
Kabouters woonachtig te Paddestoel zijn acceptabel. Maar het bestaan van een land achter de wolken waar dode mensen wonen, werd destijds door mijn dochter op radicaal atheïstische wijze afgedaan als totale onzin. En God moest lasagne komen eten, wilde hij zijn bestaan bewijzen. Er was geen fabel tegenin te brengen. Tot zover mijn religieuze opvoeding.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn
Winkeliers die je groeten, aankijken, weten hoe je heet
Natuurlijk had ik het poeziëalbum voor mijn dochters verjaardag aan kunnen schaffen bij die ene website waar je alles kan schaffen. Bij die schatrijke website die met z’n advertenties elke menselijke oproep tot ‘Koop lokaal’ overschreeuwt. Maar ik vertikte het. Ik verdomde het. -
PREMIUMCOLUMN
Mijn neefje worstelt met een Franse vlog
Mijn neefje (13) moest een vlog maken voor Frans. (Het schoolvak welteverstaan. Niet voor ome Frans). Voor de onwetenden onder ons, waartoe ik zelf ook behoor: een vlog is een dagboek met gefilmde beelden dat je op het internet publiceert, zodat de gehele mensheid deelgenoot kan worden van wat jij ’s ochtends op je boterham smeert. -
PREMIUMColumn
Ik wil na de coronacrisis een Grote Twentse Knuffeloptocht
Natuurlijk baal ik ervan dat de Grote Folkloristische Bornse Palmpasen Optocht morgen niet doorgaat. Ik houd van folkloristische optochten. Het liefst met een blaasorkest, veel gebloemde jurkjes en luidkeelse liederen over eieren. Bim bam beieren. -
PREMIUMColumn
Financiële hulp voor ‘Leefbaar Platteland’
Provincie Overijssel stelt per 1 september 3,75 miljoen euro subsidie beschikbaar voor het plan ‘Leefbaar platteland’. Dat verbaast me. Ik wist niet dat het platteland dringend financiële hulp nodig had om de leefbaarheid te verhogen. De afgelopen maanden ben ik juist naar het platteland gefietst omdat het er zo leefbaar was. Er is ruimte. Er is rust. Er is stilte. Dat kan je van Enschede niet elk weekend zeggen. -
PREMIUMColumn
Het bloeden in slachthuizen lijkt tamelijk onverstoord door te zijn gegaan
Slachthuis Vion heeft vorig jaar een winst geboekt van 27 miljoen euro. Het zou hen sieren om daarmee het varken te vieren; een modderpretpark te bouwen voor biggetjes die aldaar genoeglijk knorrend over wildwater glijbanen kunnen glibberen. Als dank aan alle varkensmoeders die de mensheid zoveel karbonades geschonken hebben.
-
PREMIUMColumn
Ik zag een stoet Congolezen met knipmuts
Of Nederland een rijk land was, vroeg m’n dochter tijdens de ochtendpap. Ik dacht aan de TV van anderhalve meter breed die ik had zien staan bij de stort. Nota bene in de afvalcontainer genaamd: Klein elektronica. -
PREMIUMColumn
Het staat er echt: een hufterproof kabouterpad
Het stond deze week in de krant. Al kon ik het nauwelijks geloven. Toch stond het er echt. Onmiddellijk belde ik mijn vriend: ‘Gemeente Borne heeft geld ter beschikking gesteld voor de ontwikkeling en aanleg van een hufterproof kabouterpad.’ Even was het stil aan de andere kant van de lijn. Toen sprak hij: ’Kabouters zijn sowieso hufters’ en hing op. -
PREMIUMCOLUMN
‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
Toen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest.
