‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
COLUMNToen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest.
Delen per e-mail
Zoals ik fantaseer dat het gaat op het inheemse platteland van Kameroen. Alsof daar de harten en koelkasten altijd openstaan voor iedereen. Dat je niet raar moet opkijken als de buurman jouw emmer melk staat leeg te drinken in jouw keuken. En dat je zelf ongevraagd mag lepelen in andermans pruttelende bonensoep. Bezit als een beweeglijk begrip. Dat eigendom relatief is.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
COLUMN Je bent een topper: dat voelt als een belediging
Er is een woord dat ik in 2021 niet meer horen wil. Een woord dat ik het liefst per direct wil verwijzen naar het grote rijk der vergetelheid. Een woord waarvan ik denk: Hoe is het ’m in godsnaam gelukt om een serieuze positie in ons dagelijkse taalgebruik te verwerven? -
PREMIUM
COLUMN Al vijf maanden een kans op corona, ook zonder app
Stel: je zit ’s avonds aan een bord macaroni en er klinkt plots een piep door je huis. En aangezien er heel veel kan piepen in je huis, volgt er een kort moment van vertwijfeling. Is de wekker in de war? -
PREMIUM
Column Het staat er echt: een hufterproof kabouterpad
Het stond deze week in de krant. Al kon ik het nauwelijks geloven. Toch stond het er echt. Onmiddellijk belde ik mijn vriend: ‘Gemeente Borne heeft geld ter beschikking gesteld voor de ontwikkeling en aanleg van een hufterproof kabouterpad.’ Even was het stil aan de andere kant van de lijn. Toen sprak hij: ’Kabouters zijn sowieso hufters’ en hing op. -
PREMIUM
Column Soms lijkt alles waar en soms helemaal niets
Vandaag was ik mijn waarheid kwijt. Ik had ’m voor het slapengaan nog op ’t nachtkastje gelegd. ‘Welterusten, ouwe.’ Maar de volgende morgen lag ie er niet meer. Ik verdenk mijn telefoon ervan dat ie de waarheid opgegeten heeft. Mijn telefoon eet namelijk alles op. Mijn aandacht, mijn tijd en mijn focus. Zonder waarheid geen heldere weg. Zoiets zei de man, ooit liggend in een kribbe, ook al. -
PREMIUM
Column Er was een Tukker om van te houden op televisie
Als ik een Tukker op het journaal hoor, schieten mijn roots altijd recht overeind van opwinding. Ik bel nog net niet mijn moeder: ‘Ma, er is een Tukker op TV.’
-
PREMIUM
Column Die jongen in de lift had jouw kind kunnen zijn
Arnhem. Die vader met dat zoontje in de lift. Het beeld gaat mijn hoofd niet uit. De vermoedelijke oorzaak blijft ook hardnekkig hangen. Vuurwerk, aangestoken door een twaalf- en een dertienjarige. De tieners zitten voorlopig nog vast, lees ik in de krant. -
PREMIUM
COLUMN Kan ’t iets minder met die herrie?
Ideetje. Je kan die 2 tot 4 miljard euro tamelijk onvoorwaardelijke overheidssteun die waarschijnlijk aan de KLM gegeven gaat worden ook rechtstreeks aan haar 33.000 werknemers schenken. Tenminste als het argument is dat je KLM moet behouden, vanwege al die banen die anders in het luchtledige verdwijnen. -
PREMIUM
Column Blauw bloed kruipt waar het niet gaan kan
Sinds wanneer heeft de koning een voorbeeldfunctie? Een koning is in feite niets anders dan een gekroond knaapje dat op kosten van het volk zich een leven kan permitteren dat haaks staat op het ploeterende bestaan van menig gezin dat wekelijks naar de voedselbank moet. In ruil daarvoor leest de beste man uit statige toespraken voor dat men dient om te kijken naar het gezin dat wekelijks naar de voedselbank moet. Dat is de koning in een notendop. Of in zijn geval: in een cockpit.
