‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
COLUMNToen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest.
Delen per e-mail
Zoals ik fantaseer dat het gaat op het inheemse platteland van Kameroen. Alsof daar de harten en koelkasten altijd openstaan voor iedereen. Dat je niet raar moet opkijken als de buurman jouw emmer melk staat leeg te drinken in jouw keuken. En dat je zelf ongevraagd mag lepelen in andermans pruttelende bonensoep. Bezit als een beweeglijk begrip. Dat eigendom relatief is.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Column De grote Twentse reddingspoging voor Sanderink
Het was de meest opmerkelijke openingszin sinds jaren. Na mijn voorstelling, toen ik mij met een wijntje onder het publiek mengde, kwam er een vrouw op me af. Ze gaf me een hand en sprak de woorden: ‘Hoi, ik ben de zus van Gerard Sanderink.’ Dat hakte erin. -
PREMIUM
COLUMN Met zijn allen d’ran tegen de stikstof
Boer zoekt begrip. Ze voelen zich uitgestoten door de politiek. Speelbal van de steeds veranderende regels. Daarom gaan ze aanstaande dinsdag massaal met tractoren naar Den Haag. Neem de trein, dacht ik nog. Dat scheelt een boel stikstof, CO2 en andere ellende. -
PREMIUM
Column Uit het relaas van een thuisblijver
Soms moet je dingen denken. Soms moet je dingen niet hardop zeggen die je denkt. Je kunt denken: het is leuk voor mijn kind als het naar Avonturenpark Hellendoorn zou gaan. Vervolgens moet je een vel papier pakken en hierop een giraffe tekenen. Of een verhaal verzinnen over een bakker die praatzieke krentenbollen verkoopt. Of blauwe bessen gaan plukken in Langeveen en deze door het pannenkoekenbeslag roeren. -
PREMIUM
COLUMN Borne, voorlopig het rampgebied van Twente
Toen ik hoorde dat het coronavirus in Borne was gearriveerd, belde ik meteen mijn ouders. Die namen niet op. Dit vond ik vrij beangstigend. Ik vreesde dat mijn vader mijn moeder in quarantaine had gedaan in het kippenhok. Dat ze daar volledig ingesmeerd met desinfecterende handgel onder een dekentje lag. Met een kommetje rijst. Zoiets is in Litouwen ook gebeurd. Daar heeft een man z’n echtgenote opgesloten in de badkamer, omdat ze contact had gehad met iemand die iemand kende, die iemand kende die in het buitenland was geweest. Of zoiets. Waarschijnlijk had ze gezwaaid vanuit de verte. De vrouw bleek niet besmet te zijn. -
PREMIUM
Column Ik zag een stoet Congolezen met knipmuts
Of Nederland een rijk land was, vroeg m’n dochter tijdens de ochtendpap. Ik dacht aan de TV van anderhalve meter breed die ik had zien staan bij de stort. Nota bene in de afvalcontainer genaamd: Klein elektronica.
-
PREMIUM
Column Het roer moet om
Onnavolgbaar; die hele Carola Schouten. Als je het stikstof-overschot denkt aan te kunnen pakken met: ‘De koeien krijgen vier maanden minder eiwit in hun krachtvoer, zodat we verder kunnen met snelwegverbreding en woningbouw, dan ben je geen tactisch-empathische politicus, maar een beunhaas met een rekenkladblok in de knuistjes. -
PREMIUM
Column Kwaad met kwaad bestrijden geeft enkel verliezers
Het gebeurde niet in een speeltuin in Assen, maar destijds op een camping in Roemenië. Ik at een broodje in het gras met mijn vriendin, en zag ineens een paar meter verderop een potloodventer staan. Pontificaal met paal. ‘Moet je daar zien!’ zei ik. -
PREMIUM
Een sprookje in de AH te Borne
‘Kwetsbaarheden en verdriet en lastigheden met elkaar durven delen nodigt uit tot vriendschap en de liefde. We zijn ‘tekortige’ wezens. Als we te veel inzetten op de illusie van ‘de ikkigheid’ verliezen we de verbinding.
