‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
COLUMNToen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest.
Delen per e-mail
Zoals ik fantaseer dat het gaat op het inheemse platteland van Kameroen. Alsof daar de harten en koelkasten altijd openstaan voor iedereen. Dat je niet raar moet opkijken als de buurman jouw emmer melk staat leeg te drinken in jouw keuken. En dat je zelf ongevraagd mag lepelen in andermans pruttelende bonensoep. Bezit als een beweeglijk begrip. Dat eigendom relatief is.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn
Het roer moet om
Onnavolgbaar; die hele Carola Schouten. Als je het stikstof-overschot denkt aan te kunnen pakken met: ‘De koeien krijgen vier maanden minder eiwit in hun krachtvoer, zodat we verder kunnen met snelwegverbreding en woningbouw, dan ben je geen tactisch-empathische politicus, maar een beunhaas met een rekenkladblok in de knuistjes. -
PREMIUMColumn
Help! De buurman blaft
Hij duikt regelmatig op in het straatbeeld. Bijna elke woonwijk heeft er eentje. Hij is het onderwerp van gesprek op menig verjaardag. Hij is nietsontziend en streeft naar volledige heerschappij. De ‘Blijf-met-je-tengels-van-MIJN-openbare-parkeerplek’-man. Tot op zekere hoogte is dit herkenbaar. Iedere autobezitter zonder oprit heeft zijn of haar favoriete plek aan straat. Ik ook. -
PREMIUMColumn
Waarom is het zorglandschap toch zo gruwelijk ingewikkeld?
‘Tien ambtenaren bemoeiden zich met het dossier van Brandon. Maar geen van hen kon hem helpen met de benodigde fiets’: voorpaginanieuws van afgelopen dinsdag. Er was onder andere een WMO-consulent bij betrokken, een leerplichtambtenaar, een maatschappelijk werker, een onafhankelijke cliëntondersteuner en een tussenpersoon van de Participatiewet. -
PREMIUMCOLUMN
Op de knieën vallen voor de Twentse natuur
Als iets mij dierbaar is. Als iets mij deze lockdown lichter heeft gemaakt. Als ik voor iets uit dankbaarheid op de knieën wil vallen. Dan is het de Twentse natuur. De uren die ik wandelde in haar gemoedelijkheid en stilte. Hoe ontspanning over me neerdaalde. De zucht die ik slaakte bij het zien van glooiende velden met zon en plukjes boom. -
PREMIUMColumn
Brief aan de NS
Je zou kunnen zeggen dat een stationsloket voor Hengelo niet nodig is. Je zou kunnen zeggen dat zo’n loket er slechts is voor mensen die praatpalen niet begrijpen. Mensen die naar kaartautomaten staren, de wanhoop nabij. Je ziet ze soms staan dat soort mensen. ‘Kö’j mie e’m help’n?’ vragen ze dan, terwijl ze hun pinpas in onmogelijke gleuven steken.
-
PREMIUMCOLUMN
Borne, voorlopig het rampgebied van Twente
Toen ik hoorde dat het coronavirus in Borne was gearriveerd, belde ik meteen mijn ouders. Die namen niet op. Dit vond ik vrij beangstigend. Ik vreesde dat mijn vader mijn moeder in quarantaine had gedaan in het kippenhok. Dat ze daar volledig ingesmeerd met desinfecterende handgel onder een dekentje lag. Met een kommetje rijst. Zoiets is in Litouwen ook gebeurd. Daar heeft een man z’n echtgenote opgesloten in de badkamer, omdat ze contact had gehad met iemand die iemand kende, die iemand kende die in het buitenland was geweest. Of zoiets. Waarschijnlijk had ze gezwaaid vanuit de verte. De vrouw bleek niet besmet te zijn. -
PREMIUMColumn
Kunst nestelt zich in je hart
Herinnert u zich ‘Hanna van Hendrik’? De grote theaterproductie, opgezet door Johanna ter Steege, die menig Twents hart tot tranen toe wist te raken. Als in een vorig tijdperk zaten we op tribunes ‘knus geklonterd’ naast elkaar en keken naar de boer’nbrulft. Hoe Hendrik en Hanna op stoelen giechelend de hoogte in getild werden. Het ingehaakt zingen: ‘Het gef allemoal niks, want wi’j hoald van mekaar’. -
PREMIUMCOLUMN
Kan ik mijn man ook gewoon uitlaten?
Een complete kleurenfolder van gemeente Borne en Twente Milieu sierde mijn deurmat. Aanpak Eikenprocessierups 2020. Even was ik verheugd. Er is gelukkig meer ellende in de wereld dan alleen maar corona. Maar de vreugde was van korte duur.
