Kunst nestelt zich in je hart
ColumnHerinnert u zich ‘Hanna van Hendrik’? De grote theaterproductie, opgezet door Johanna ter Steege, die menig Twents hart tot tranen toe wist te raken. Als in een vorig tijdperk zaten we op tribunes ‘knus geklonterd’ naast elkaar en keken naar de boer’nbrulft. Hoe Hendrik en Hanna op stoelen giechelend de hoogte in getild werden. Het ingehaakt zingen: ‘Het gef allemoal niks, want wi’j hoald van mekaar’.
Delen per e-mail
Op het puntje van mijn stoel werd ik een beetje familie. Vouwde zelfs mijn handen toen Hendrik stierf. Alsof ik zelf de weduwe was. Naderhand in de ‘vliegveldfoyer’ proostten we op de schoonheid en het leven. Ik zag het aan de blikken en de blosjes. Iedereen was een beetje gelukkiger geworden.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Het bloeden in slachthuizen lijkt tamelijk onverstoord door te zijn gegaan
Slachthuis Vion heeft vorig jaar een winst geboekt van 27 miljoen euro. Het zou hen sieren om daarmee het varken te vieren; een modderpretpark te bouwen voor biggetjes die aldaar genoeglijk knorrend over wildwater glijbanen kunnen glibberen. Als dank aan alle varkensmoeders die de mensheid zoveel karbonades geschonken hebben. -
PREMIUM
COLUMN Wat is er met de wereld?
Bumperklevers benader ik meestal met een boel boeddhisme. Ik adem diep en wacht tot mijn intrinsieke motivatie mij het signaal geeft om plaats te maken. Oftewel: ‘ik laat me niet opnaaien door zo’n idioot.’ -
PREMIUM
COLUMN Kan ’t iets minder met die herrie?
Ideetje. Je kan die 2 tot 4 miljard euro tamelijk onvoorwaardelijke overheidssteun die waarschijnlijk aan de KLM gegeven gaat worden ook rechtstreeks aan haar 33.000 werknemers schenken. Tenminste als het argument is dat je KLM moet behouden, vanwege al die banen die anders in het luchtledige verdwijnen. -
PREMIUM
Column Een wankel draadje van geluk
Wat weet ik van vrijheid? Ik was als kind nooit op Lesbos en dat mijn moeder zei: ‘Je moet in de tent blijven, schat. De zeep is op en ik wil niet dat je besmet raakt.’ ‘Maar ik wil met Zianab spelen!’ ‘Je kan niet spelen en morgen ook niet.’ -
PREMIUM
COLUMN Oost, West, Thuis zijn is een test
Sinds het moment dat de theaters sloten, kreeg mijn auto een lekke band, weigert mijn elektrische fiets me vooruit te stuwen, barstte het scherm van mijn telefoon, staakte de gemotoriseerde melkopschuimer z’n activiteit, stopte de CV-ketel met pompen en brak tenslotte mijn linkercontactlens in twee.
-
PREMIUM
COLUMN Kan ik mijn man ook gewoon uitlaten?
Een complete kleurenfolder van gemeente Borne en Twente Milieu sierde mijn deurmat. Aanpak Eikenprocessierups 2020. Even was ik verheugd. Er is gelukkig meer ellende in de wereld dan alleen maar corona. Maar de vreugde was van korte duur. -
PREMIUM
Column Ik wil na de coronacrisis een Grote Twentse Knuffeloptocht
Natuurlijk baal ik ervan dat de Grote Folkloristische Bornse Palmpasen Optocht morgen niet doorgaat. Ik houd van folkloristische optochten. Het liefst met een blaasorkest, veel gebloemde jurkjes en luidkeelse liederen over eieren. Bim bam beieren. -
PREMIUM
Column Kleine generator van genegenheid
Het kan zijn dat ik één dezer dagen ongevraagd naar u zwaai. Niet omdat ik u ken, maar omdat zwaaien het minste is dat een mens kan doen. ‘Hallo zeggen’ doe ik niet. U weet dat de kans groot is dat ik sputter. Ik kom uit een oud geslacht van sputteraars. Ik zwaai naar u, omdat ik u zie. Het is noodzakelijk dat ik u zie, omdat ik gepaste afstand tot u moet bewaren. Dan zet ik een stap naar achter en u een stap opzij.
