PREMIUM
Kunst nestelt zich in je hart
ColumnHerinnert u zich ‘Hanna van Hendrik’? De grote theaterproductie, opgezet door Johanna ter Steege, die menig Twents hart tot tranen toe wist te raken. Als in een vorig tijdperk zaten we op tribunes ‘knus geklonterd’ naast elkaar en keken naar de boer’nbrulft. Hoe Hendrik en Hanna op stoelen giechelend de hoogte in getild werden. Het ingehaakt zingen: ‘Het gef allemoal niks, want wi’j hoald van mekaar’.
Delen per e-mail
Op het puntje van mijn stoel werd ik een beetje familie. Vouwde zelfs mijn handen toen Hendrik stierf. Alsof ik zelf de weduwe was. Naderhand in de ‘vliegveldfoyer’ proostten we op de schoonheid en het leven. Ik zag het aan de blikken en de blosjes. Iedereen was een beetje gelukkiger geworden.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn
Van gratis word ik een hijgend hondje
Of ik een ‘winterdorp-mini’ wil, vraagt de cassière. ‘Nee, dankjewel,’ zeg ik. Al kost deze afwijzing mij enige moeite, want ik ben van het hebberige soort. Ik word een hijgend hondje van het woordje gratis. -
PREMIUMColumn
Financiële hulp voor ‘Leefbaar Platteland’
Provincie Overijssel stelt per 1 september 3,75 miljoen euro subsidie beschikbaar voor het plan ‘Leefbaar platteland’. Dat verbaast me. Ik wist niet dat het platteland dringend financiële hulp nodig had om de leefbaarheid te verhogen. De afgelopen maanden ben ik juist naar het platteland gefietst omdat het er zo leefbaar was. Er is ruimte. Er is rust. Er is stilte. Dat kan je van Enschede niet elk weekend zeggen. -
PREMIUMColumn
Ik blijf voortaan vaste klant bij het Repair Café
Wat heeft ie?, vroeg ik aan de man die tegenover mij zat aan de wachttafel bij Repair Café. De man streelde zijn Senseo-apparaat en sprak: ‘De klep wil niet meer open. Helemaal vacuüm gezogen.’ ‘Zal ik eens rukken?’, stelde ik voor. Dat wilde de man absoluut niet. En dat vond ik een verstandig besluit. Het was immers geen Sloop Café. -
PREMIUMColumn
Als je niets hebt, valt er niets te verliezen
Vroeger was ik overtuigd huurder. Ik wilde geen bezit. Bezit is ballast. Als je niets hebt, valt er niets te verliezen. Ik was gelukkig op de vierkante meter. Soms met een krentenbol. Soms op blote voeten. ‘Een eeuwige student’ had je me kunnen noemen. Iemand die voorbij fladdert en een glimlach nalaat. -
PREMIUMColumn
Die jongen in de lift had jouw kind kunnen zijn
Arnhem. Die vader met dat zoontje in de lift. Het beeld gaat mijn hoofd niet uit. De vermoedelijke oorzaak blijft ook hardnekkig hangen. Vuurwerk, aangestoken door een twaalf- en een dertienjarige. De tieners zitten voorlopig nog vast, lees ik in de krant.
-
PREMIUMColumn
Welk neusgat heeft je voorkeur?
De vrouw in het beschermende pak staat gereed met haar teststaaf. „Welk neusgat heeft je voorkeur?” Ik vind het een mooie vraag. Niet eerder dacht ik na over mijn favoriete neusgat. „Doe maar de middelste”, antwoord ik. Het is een flauwe grap, maar daarmee stel ik doelbewust het steekmoment uit. Ik heb afgelopen jaar al een staaf in mijn reukorgaan gehad. Toen is gebleken: ik ben geen geen groot liefhebber van voorwerpen in mijn neus. Zelfs niet voor vijf seconden. -
PREMIUMColumn
God schrijft ons niets voor
En toen was er ineens een meneer op televisie met een stropdas en een groot, kaal hoofd. De meneer was bestuurder van de vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs en sprak met de woorden: ‘God schrijft ons voor dat seksualiteit iets is tussen man en vrouw.’ -
PREMIUMColumn
Reizen, het doet mijn twijfel rijzen
‘Op vakantie naar Mallorca?’ ‘Gewoon doen’, zegt een Twents reisbedrijf. Als de slager dit gezegd had, had ik ’m misschien geloofd. Een plaatselijke slager heeft geen belang bij klanten die Spaanse worsten gaan grillen op een strandje aan de Middellandse Zee.
