Kwetsbare mens heeft het nakijken

Deze dagen moet ik zo aan de mens denken. Aan ons. Aan wie we zijn. En wie we niet zijn. Waren we merels dan vlogen we weg. Weg van het gevallen beton. Weg van het puin. Weg van de scheuren en de gaten. Dan zochten we elders takjes, pluisjes en veren om een nieuw onderkomen te bouwen. We wisten niet beter. We wisten niks van huilende vaders en schoenen zonder kindervoetjes.