PREMIUM
Leve de handgeschreven kaart
ColumnToen de uitbraak van corona definitief en wereldwijd een feit werd, besloot ik ansichtkaarten te sturen over de gehele aardkloot. Via het fenomeen Postcrossing; een online gemeenschap van bijna achthonderdduizend leden uit tweehonderd verschillende landen die graag kaartjes verzendt en ontvangt. Van Svetlana uit Wit-Rusland tot Nha uit Vietnam.
Delen per e-mail
De mensheid kan heden ten dage wel leuke post gebruiken, was mijn gedachte. Vooral in lockdown. Dan is het voor een Colombiaan heus prettig om ‘groeten uit Twente’ te krijgen, met de afbeelding van een authentieke waterput plus vrouw met knipmuts. Dat doet toch elke pandemie ter plekke verdampen.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Beduveld en bedonderd
Het begon zo onschuldig. Lieflijk zelfs. De favoriete trui van mijn dochter paste niet meer. En ik besloot een ‘Gezocht’-advertentie te plaatsen op Marktplaats. Maatje groter welteverstaan. Diezelfde dag, rond middernacht ontving ik een bericht van een man: ‘We hebben precies zo’n trui in de kast liggen. Doen we niks meer mee. Neem morgenvroeg maar contact op met mijn vrouw op onderstaand nummer. Dan stuurt zij de trui naar je toe.’ -
PREMIUMColumn
Welk neusgat heeft je voorkeur?
De vrouw in het beschermende pak staat gereed met haar teststaaf. „Welk neusgat heeft je voorkeur?” Ik vind het een mooie vraag. Niet eerder dacht ik na over mijn favoriete neusgat. „Doe maar de middelste”, antwoord ik. Het is een flauwe grap, maar daarmee stel ik doelbewust het steekmoment uit. Ik heb afgelopen jaar al een staaf in mijn reukorgaan gehad. Toen is gebleken: ik ben geen geen groot liefhebber van voorwerpen in mijn neus. Zelfs niet voor vijf seconden. -
PREMIUMColumn
Hey Baartman, vanwaar die brandhaard in Twente?
Er kwam een telefoontje uit Haarlem: „Hey Baartman, waarom hebben jullie er zo’n blijvende brandhaard van in Twente?” Hij zei nog net geen zootje. -
PREMIUMColumn
In de plus en in de min
Op weg naar Almelo, vlak na Zenderen, aan de rand van een weiland, tref ik al maanden het spandoek: ‘De natuur in de plus. De landbouw in de min. Is dat nou democratie?’ Joa, joa, denk ik dan. Ik weet niet wie welke grote filosoof uit Zenderen deze tekst geplaatst heeft. Al toont ie duidelijk z’n visie op het verband tussen landbouw en natuur. Namelijk dat deze twee los van elkaar staan. -
PREMIUMColumn
Adempauze voor het onderwijs alsjeblieft!!
Volgens D66 moet het onderwijs op de schop. Waar heb ik dat eerder gehoord? Elk decennium lijkt er een hernieuwde visie op onderwijs te ontpoppen uit mensen die goed kunnen beschouwen, maar nog nooit voor een klas van negenentwintig kinderen hebben gestaan.
-
PREMIUMColumn
Brief aan de NS
Je zou kunnen zeggen dat een stationsloket voor Hengelo niet nodig is. Je zou kunnen zeggen dat zo’n loket er slechts is voor mensen die praatpalen niet begrijpen. Mensen die naar kaartautomaten staren, de wanhoop nabij. Je ziet ze soms staan dat soort mensen. ‘Kö’j mie e’m help’n?’ vragen ze dan, terwijl ze hun pinpas in onmogelijke gleuven steken. -
PREMIUMColumn
We eten meer als het lekker is; ongelooflijk
Het was het meest baanbrekende voorpaginanieuws sinds tijden: ‘Ziekenhuis MST doet proef met gezond eten.’ Hoppa! Het schijnt namelijk dat een patiënt die goed eet eerder aansterkt. Mijn tante Leida leeft niet meer, maar ze had hetzelfde kunnen beweren. Tante Leida heeft overigens met succes de lagere school afgerond. -
PREMIUMColumn
We snakken naar puur
Er was eens een dorp. Het heette Kurk. Middenin dat dorp stond een theater; een hoog gebouw met klokkentorentje. Elke avond om kwart voor acht uur luidden de klokken. Dan zetten de mensen een hoedje op, schoven een tasje onder hun arm en renden naar buiten om even later neer te dalen op zachte stoelen. Geen harde houten banken. ‘Het leven zelf biedt al leed genoeg’, had J. Hartvrouw, opperhoofd van het theater, ooit gezegd. Vanaf het altaar. Al sprak hij liever over podium.
