Leve de spelende mens!
ColumnOf ik dit jaar het Appelvrouwtje wilde spelen. Deze vraag werd gesteld vanuit de school van mijn dochter. Het Appelvrouwtje is een personage met een wijde boerenrok, een geblokt schort en rood geschminkte wangen. Bij het aanbreken van de herfst gaat ze met een gevulde mand langs de kleuterklassen om de kinderen te verblijden met appeltjes en een verhaal over de oogst. „Iets voor jou Nathalie?”
Delen per e-mail
Het was lang geleden dat ik zonder spoor van enige twijfel vrolijk overrompeld werd door een uitermate goed gevoel: „Ja, ik wil.” Appelvrouwtje, Pruimenmeisje, Druiventrutje. Het doet er niet toe. Als ik maar spelen kan. Als ik maar beseffen kan dat er meer is dan corona en haar maatregelen. Graag ben ik de scheppende mens die slechts met appel en blosjes een eigen universum creëert waar niet Hugo de Jonge, maar de fantasie regeert!
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Beduveld en bedonderd
Het begon zo onschuldig. Lieflijk zelfs. De favoriete trui van mijn dochter paste niet meer. En ik besloot een ‘Gezocht’-advertentie te plaatsen op Marktplaats. Maatje groter welteverstaan. Diezelfde dag, rond middernacht ontving ik een bericht van een man: ‘We hebben precies zo’n trui in de kast liggen. Doen we niks meer mee. Neem morgenvroeg maar contact op met mijn vrouw op onderstaand nummer. Dan stuurt zij de trui naar je toe.’ -
PREMIUM
Column Er is wél een crisis, een behoorlijke zelfs
Op deze dagen na Prinsjesdag blijf ik vertwijfeld achter. Schouderophalend bijna. Mijn koopkracht interesseert me al jaren niet meer. Ik behoor waarschijnlijk tot de middenklasse. Iets wat ik nooit gewild heb. Het klinkt zo slaperig. -
PREMIUM
Column Ik wil na de coronacrisis een Grote Twentse Knuffeloptocht
Natuurlijk baal ik ervan dat de Grote Folkloristische Bornse Palmpasen Optocht morgen niet doorgaat. Ik houd van folkloristische optochten. Het liefst met een blaasorkest, veel gebloemde jurkjes en luidkeelse liederen over eieren. Bim bam beieren. -
PREMIUM
Column De grote Twentse reddingspoging voor Sanderink
Het was de meest opmerkelijke openingszin sinds jaren. Na mijn voorstelling, toen ik mij met een wijntje onder het publiek mengde, kwam er een vrouw op me af. Ze gaf me een hand en sprak de woorden: ‘Hoi, ik ben de zus van Gerard Sanderink.’ Dat hakte erin. -
PREMIUM
Column Kunst nestelt zich in je hart
Herinnert u zich ‘Hanna van Hendrik’? De grote theaterproductie, opgezet door Johanna ter Steege, die menig Twents hart tot tranen toe wist te raken. Als in een vorig tijdperk zaten we op tribunes ‘knus geklonterd’ naast elkaar en keken naar de boer’nbrulft. Hoe Hendrik en Hanna op stoelen giechelend de hoogte in getild werden. Het ingehaakt zingen: ‘Het gef allemoal niks, want wi’j hoald van mekaar’.
-
PREMIUM
Column Tot we stikken
Soms zou ik willen dat stikstof stonk. Naar oud zweet. Dat we het gevoel hadden dat we de ganse dag met onze neus in de oksels van een nerveuze natuurkundeleraar zaten. Of dat we continue de geur inhaleerden die wasemt uit de synthetische sokken van een vrijgezelle vrachtwagenchauffeur die al drie dagen ongewassen onderweg is. -
PREMIUM
Column De mens lijdt het meest aan de puinhoop die hij vreest
‘Nee!’ Is geen Twents woord. Ik maak er dankbaar gebruik van. ‘Pa, zou je de konijnen willen doen morgen? Ik ben op Texel.’ En daar gaat pa, op z’n fiets met een wortel in z’n broekzak. Die heeft ma hem meegegeven. Meestal pakt ie nog de grasmaaier, bindt een omgevallen zonnebloem op, veegt de zandbak aan. Ik heb een keurig tuintje, met dank aan de konijnen. -
PREMIUM
Column Hoe leg ik aan mijn dochter uit wat de dood is?
Toen mijn dochter vandaag voor de derde keer over de dood begon, besloot ik de hemel te introduceren. Als troostrijk alternatief voor de rauwe realiteit. Diezelfde hemel had ik een jaar geleden al opgevoerd, maar dat bleek kansloos.
