Volledig scherm
PREMIUM
Nathalie Baartman © Carlo ter Ellen DTCT

Soms lijkt alles waar en soms helemaal niets

ColumnVandaag was ik mijn waarheid kwijt. Ik had ’m voor het slapengaan nog op ’t nachtkastje gelegd. ‘Welterusten, ouwe.’ Maar de volgende morgen lag ie er niet meer. Ik verdenk mijn telefoon ervan dat ie de waarheid opgegeten heeft. Mijn telefoon eet namelijk alles op. Mijn aandacht, mijn tijd en mijn focus. Zonder waarheid geen heldere weg. Zoiets zei de man, ooit liggend in een kribbe, ook al.

Delen per e-mail

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en Google privacybeleid en de gebruiksvoorwaarden zijn van toepassing.

‘Hoe ziet ie eruit?’ vroeg een vriendin aan de lijn. ‘Hij heeft een rood mutsje op’, zei ik, terwijl ik onder het bed keek. Maar verder weet ik het niet meer. Gisteren stond mijn waarheid nog rechtop in mijn hoofd. Met gebalde vuist. Zij vond het belachelijk dat boeren ongestraft hamburgers mogen bakken op de A1. Terwijl een klimaatvriend zes uur in de cel gezeten heeft omdat ie op Schiphol z’n stem liet horen. Een noodkreet op een spandoek liet klinken voor een aarde die niet uitgedroogd, vol plastic en vergiftigd is.

Verder in het nieuws

  1. ‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
    PREMIUM
    COLUMN

    ‘Hoofd organisa­tie’ ligt me niet lekker

    Toen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest.
  3. Waarschijnlijk is er een verband tussen oorlog en zaadlozing
    PREMIUM
    COLUMN

    Waarschijn­lijk is er een verband tussen oorlog en zaadlozing

    ‘Geen ruzie maken, kinderen. Er is al genoeg ruzie op deze wereld’. Het is het vredesmotto waarmee ik ben opgegroeid. Menig escalatie in huize Baartman werd hiermee naar de Twents-zwijgende doofpot verwezen. Ik vond de argumentatie redelijk zwak. Ik mocht mijn broertje niet slaan, omdat op het platteland van China al voldoende broertjes worden geslagen. ‘Niet zwemmen, kinderen. Er wordt al genoeg gezwommen op deze wereld.’ Dat slaat evenmin ergens op. Dit terzijde.
  5. Twee fietsjes voor vluchtelingengezin in het azc Azelo
    PREMIUM
    Column

    Twee fietsjes voor vluchtelin­gen­ge­zin in het azc Azelo

    BORNE - Het was misschien de meest bijzondere ontmoeting van dit jaar. Het begon bij m’n vader. Hij had een fietsje in de schuur staan. Een klein rood fietsje. „Ik zoek een jong vluchtelingengezin aan wie ik het kan geven,” zei hij. Dat vond ik uiterst nobel van mijn vader. Zelf had ik ook een fietsje in de schuur staan, maar dat had ik op Marktplaats gezet. Zonder succes overigens. In mij schuilt een matige handelaar.

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel