Soms lijkt alles waar en soms helemaal niets
ColumnVandaag was ik mijn waarheid kwijt. Ik had ’m voor het slapengaan nog op ’t nachtkastje gelegd. ‘Welterusten, ouwe.’ Maar de volgende morgen lag ie er niet meer. Ik verdenk mijn telefoon ervan dat ie de waarheid opgegeten heeft. Mijn telefoon eet namelijk alles op. Mijn aandacht, mijn tijd en mijn focus. Zonder waarheid geen heldere weg. Zoiets zei de man, ooit liggend in een kribbe, ook al.
Delen per e-mail
‘Hoe ziet ie eruit?’ vroeg een vriendin aan de lijn. ‘Hij heeft een rood mutsje op’, zei ik, terwijl ik onder het bed keek. Maar verder weet ik het niet meer. Gisteren stond mijn waarheid nog rechtop in mijn hoofd. Met gebalde vuist. Zij vond het belachelijk dat boeren ongestraft hamburgers mogen bakken op de A1. Terwijl een klimaatvriend zes uur in de cel gezeten heeft omdat ie op Schiphol z’n stem liet horen. Een noodkreet op een spandoek liet klinken voor een aarde die niet uitgedroogd, vol plastic en vergiftigd is.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Column Reizen, het doet mijn twijfel rijzen
‘Op vakantie naar Mallorca?’ ‘Gewoon doen’, zegt een Twents reisbedrijf. Als de slager dit gezegd had, had ik ’m misschien geloofd. Een plaatselijke slager heeft geen belang bij klanten die Spaanse worsten gaan grillen op een strandje aan de Middellandse Zee. -
PREMIUM
COLUMN Oost, West, Thuis zijn is een test
Sinds het moment dat de theaters sloten, kreeg mijn auto een lekke band, weigert mijn elektrische fiets me vooruit te stuwen, barstte het scherm van mijn telefoon, staakte de gemotoriseerde melkopschuimer z’n activiteit, stopte de CV-ketel met pompen en brak tenslotte mijn linkercontactlens in twee. -
PREMIUM
Column De tweede golfoorlog
Alles went. Zelfs een lockdown. Al moet ik zeggen dat ik die van maart leuker vond. Of nou ja, leuker?! Echter. Serieuzer. Alsof iemand geroepen had: ‘Zoek dekking!!’ En dat deed ik dan ook. En met mij velen. Op wonderlijk volgzame wijze. De wegen waren vervreemdend leeg. Mobiliteit was niet langer het landelijke toverwoord. Stilstand was de nieuwe norm. Ikea werd boswandeling. Het was bittere ernst. Bittere, bittere ernst. -
PREMIUM
Column Er is wél een crisis, een behoorlijke zelfs
Op deze dagen na Prinsjesdag blijf ik vertwijfeld achter. Schouderophalend bijna. Mijn koopkracht interesseert me al jaren niet meer. Ik behoor waarschijnlijk tot de middenklasse. Iets wat ik nooit gewild heb. Het klinkt zo slaperig. -
PREMIUM
Column Ik blijf voortaan vaste klant bij het Repair Café
Wat heeft ie?, vroeg ik aan de man die tegenover mij zat aan de wachttafel bij Repair Café. De man streelde zijn Senseo-apparaat en sprak: ‘De klep wil niet meer open. Helemaal vacuüm gezogen.’ ‘Zal ik eens rukken?’, stelde ik voor. Dat wilde de man absoluut niet. En dat vond ik een verstandig besluit. Het was immers geen Sloop Café.
-
PREMIUM
Column Pijnlijk, die vuist tegen Halsema
Die nationale verontwaardiging die Femke Halsema momenteel over haar uitgestort krijgt, vind ik buitenproportioneel. En pijnlijk. De vuist tegen racisme is verworden tot een vuist tegen Halsema. En ook dat is de schuld van Halsema, zeggen sommigen. -
PREMIUM
COLUMN Wat is er met de wereld?
Bumperklevers benader ik meestal met een boel boeddhisme. Ik adem diep en wacht tot mijn intrinsieke motivatie mij het signaal geeft om plaats te maken. Oftewel: ‘ik laat me niet opnaaien door zo’n idioot.’ -
PREMIUM
Column Help! De buurman blaft
Hij duikt regelmatig op in het straatbeeld. Bijna elke woonwijk heeft er eentje. Hij is het onderwerp van gesprek op menig verjaardag. Hij is nietsontziend en streeft naar volledige heerschappij. De ‘Blijf-met-je-tengels-van-MIJN-openbare-parkeerplek’-man. Tot op zekere hoogte is dit herkenbaar. Iedere autobezitter zonder oprit heeft zijn of haar favoriete plek aan straat. Ik ook.
