PREMIUM
Verroeste kisten met neusjes van mos
ColumnIn zekere zin lijk ik op de directrice van Twente Airport, Meiltje de Groot. Mensen kunnen bij mij ook altijd hun vervoersmiddel parkeren. Daar ben ik heel makkelijk in. ‘O, zet ’m zolang hier neer!’ zeg ik dan. Maar meestal gaat het dan niet om zes vliegtuigen. Daar heb ik geen ruimte voor in de tuin.
Delen per e-mail
Ik ben niet in het bezit van een natuurgebied. En als ik in het bezit zou zijn van een natuurgebied zou ik er geen vliegtuigen plaatsen. Nee, dan zou ik beuken planten. Voor het Grote Baartman Beukennootjes Bos.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN
Die heb je, mensen zonder mondkapje
Die mensen heb je nu. Die mensen zonder mondkapje. Die mensen had je al. Maar die mensen heb je sinds deze week nog sterker. Dat je in de kassarij denkt: Goh, die vrouw draagt geen mondkapje. Zou ’t er eentje zijn? Zo’n principiële? Zo’n weigeraar? Of heeft ze een aandoening? Ja, zoiets denk ik dan. Zonder dat ik dat wil denken. Wat gaat mij immers de mondkaploosheid van de ander aan? Bemoei je je met je eigen gezichtsbeharing, Baartman. -
PREMIUMColumn
Dagje uit in corona: naar de wasstraat!
En toen was er zon. Behoorlijk voorbarige zon. Zomerse taferelen in februari. Naveltopjes in de winter. Als welkom medicijn tegen gesloten kringloopwinkels, dichte terrassen en andere onhebbelijkheden. Een zoethoudertje voor het volk. -
PREMIUMCOLUMN
Rutte vier: een relatie die eigenlijk uit is
Daar sta je dan met je vierde kabinet in aantocht. Al in de eerste week zijn je verkenners opgestapt. Om een stuk papier dat op achteloze wijze zichtbaar werd. Blijkbaar zijn er kwesties die het blote, publieke oog niet mochten treffen. Daar gaan je verkenners. Tja. Dat krijg je met oud zeer dat niet opgeruimd is. Nieuw kabinet in de maak. Doch veelal dezelfde koppen. -
PREMIUMCOLUMN
‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
Toen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest. -
PREMIUMCOLUMN
Wat is er met de wereld?
Bumperklevers benader ik meestal met een boel boeddhisme. Ik adem diep en wacht tot mijn intrinsieke motivatie mij het signaal geeft om plaats te maken. Oftewel: ‘ik laat me niet opnaaien door zo’n idioot.’
-
PREMIUMCOLUMN
‘Famke Louise als eendagsvlieg in het hol van de leeuw. Afgeslacht. Kansloos. Boontje en loontje’
Toen ik één jaar oud was, heb ik mezelf van gezicht tot bips besmeurd met talkpoeder en daarna tentoongesteld aan mijn ouders. Het kwam door mijn zusje. Dat was namelijk geboren. En dat had ze niet moeten doen, want het was de genadeslag voor mijn alleenrecht op de exclusieve aandacht van vader en moeder. De talkpoeder bleek zeer effectief. Alle blikken waren op mij gericht. Er werd gelachen. Het moet dit moment geweest zijn dat er een cabaretzaadje is geplant. Bespottelijk gedrag baart belangstelling. -
PREMIUMColumn
Kleine generator van genegenheid
Het kan zijn dat ik één dezer dagen ongevraagd naar u zwaai. Niet omdat ik u ken, maar omdat zwaaien het minste is dat een mens kan doen. ‘Hallo zeggen’ doe ik niet. U weet dat de kans groot is dat ik sputter. Ik kom uit een oud geslacht van sputteraars. Ik zwaai naar u, omdat ik u zie. Het is noodzakelijk dat ik u zie, omdat ik gepaste afstand tot u moet bewaren. Dan zet ik een stap naar achter en u een stap opzij. -
PREMIUMColumn
Troost heeft recht op anderhalve millimeter
Ik heb iemand illegaal geknuffeld. Na een crematie. Het was nogal vervreemdend om afstand te moeten houden van snikkende mensen. Om vriendelijk te knikken naar een demente moeder, wiens dochter in de kist lag. Liever had ik minstens haar hand vastgehouden. Maar een vrouw van 82 aanraken staat in de huidige samenleving bijna gelijk aan doodslag, dus ik hield me in.
