PREMIUM
Wat als er geen morgen is? ‘Ik zou uitgebreid de vleselijke liefde vieren’
BORNE - Als er geen morgen is, wat zou Nathalie Baartman (46) uit Borne, cabaretier, dan doen?
Delen per e-mail
„Voor die laatste dag stel ik een heel programma samen. In de ochtend wil ik uitgebreid de vleselijke liefde vieren. Ja, daar heb ik al iemand voor en nee, ik ga hier niet precies vertellen hoe die viering zal verlopen. In de middag vier ik de moederliefde, met mijn dochter. Ik ga haar niet vragen wat zij het liefste wil, want dan zit ik de hele middag in het zwembad in Borne en dat is een beetje jammer van die laatste dag. Ik neem haar mee wandelen door het Springendal. Dat sluiten we af met warme chocolademelk.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN
‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
Toen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest. -
PREMIUMColumn
Financiële hulp voor ‘Leefbaar Platteland’
Provincie Overijssel stelt per 1 september 3,75 miljoen euro subsidie beschikbaar voor het plan ‘Leefbaar platteland’. Dat verbaast me. Ik wist niet dat het platteland dringend financiële hulp nodig had om de leefbaarheid te verhogen. De afgelopen maanden ben ik juist naar het platteland gefietst omdat het er zo leefbaar was. Er is ruimte. Er is rust. Er is stilte. Dat kan je van Enschede niet elk weekend zeggen. -
PREMIUMColumn
Leve de handgeschreven kaart
Toen de uitbraak van corona definitief en wereldwijd een feit werd, besloot ik ansichtkaarten te sturen over de gehele aardkloot. Via het fenomeen Postcrossing; een online gemeenschap van bijna achthonderdduizend leden uit tweehonderd verschillende landen die graag kaartjes verzendt en ontvangt. Van Svetlana uit Wit-Rusland tot Nha uit Vietnam. -
PREMIUM
Beduveld en bedonderd
Het begon zo onschuldig. Lieflijk zelfs. De favoriete trui van mijn dochter paste niet meer. En ik besloot een ‘Gezocht’-advertentie te plaatsen op Marktplaats. Maatje groter welteverstaan. Diezelfde dag, rond middernacht ontving ik een bericht van een man: ‘We hebben precies zo’n trui in de kast liggen. Doen we niks meer mee. Neem morgenvroeg maar contact op met mijn vrouw op onderstaand nummer. Dan stuurt zij de trui naar je toe.’ -
PREMIUMColumn
Leve de spelende mens!
Of ik dit jaar het Appelvrouwtje wilde spelen. Deze vraag werd gesteld vanuit de school van mijn dochter. Het Appelvrouwtje is een personage met een wijde boerenrok, een geblokt schort en rood geschminkte wangen. Bij het aanbreken van de herfst gaat ze met een gevulde mand langs de kleuterklassen om de kinderen te verblijden met appeltjes en een verhaal over de oogst. „Iets voor jou Nathalie?”
-
PREMIUMCOLUMN
Kan ik mijn man ook gewoon uitlaten?
Een complete kleurenfolder van gemeente Borne en Twente Milieu sierde mijn deurmat. Aanpak Eikenprocessierups 2020. Even was ik verheugd. Er is gelukkig meer ellende in de wereld dan alleen maar corona. Maar de vreugde was van korte duur. -
PREMIUMColumn
Welk neusgat heeft je voorkeur?
De vrouw in het beschermende pak staat gereed met haar teststaaf. „Welk neusgat heeft je voorkeur?” Ik vind het een mooie vraag. Niet eerder dacht ik na over mijn favoriete neusgat. „Doe maar de middelste”, antwoord ik. Het is een flauwe grap, maar daarmee stel ik doelbewust het steekmoment uit. Ik heb afgelopen jaar al een staaf in mijn reukorgaan gehad. Toen is gebleken: ik ben geen geen groot liefhebber van voorwerpen in mijn neus. Zelfs niet voor vijf seconden. -
PREMIUMCOLUMN
Borne, voorlopig het rampgebied van Twente
Toen ik hoorde dat het coronavirus in Borne was gearriveerd, belde ik meteen mijn ouders. Die namen niet op. Dit vond ik vrij beangstigend. Ik vreesde dat mijn vader mijn moeder in quarantaine had gedaan in het kippenhok. Dat ze daar volledig ingesmeerd met desinfecterende handgel onder een dekentje lag. Met een kommetje rijst. Zoiets is in Litouwen ook gebeurd. Daar heeft een man z’n echtgenote opgesloten in de badkamer, omdat ze contact had gehad met iemand die iemand kende, die iemand kende die in het buitenland was geweest. Of zoiets. Waarschijnlijk had ze gezwaaid vanuit de verte. De vrouw bleek niet besmet te zijn.
