Wat als er geen morgen is? ‘Ik zou uitgebreid de vleselijke liefde vieren’
BORNE - Als er geen morgen is, wat zou Nathalie Baartman (46) uit Borne, cabaretier, dan doen?
Delen per e-mail
„Voor die laatste dag stel ik een heel programma samen. In de ochtend wil ik uitgebreid de vleselijke liefde vieren. Ja, daar heb ik al iemand voor en nee, ik ga hier niet precies vertellen hoe die viering zal verlopen. In de middag vier ik de moederliefde, met mijn dochter. Ik ga haar niet vragen wat zij het liefste wil, want dan zit ik de hele middag in het zwembad in Borne en dat is een beetje jammer van die laatste dag. Ik neem haar mee wandelen door het Springendal. Dat sluiten we af met warme chocolademelk.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ‘Hoofd organisatie’ ligt me niet lekker
Toen ik 19 was en woonachtig te Nijmegen, gaf ik een feest in het studentenhuis van een ander. Op zich is dat niet vreemd. Als je eigen huis, wegens ruimtegebrek, niet feestbestendig is, kan je beter elders de slingers ophangen. Alleen had ik het niet aangekondigd. Ik wist niet dat dat moest. Ik was een oonzeldöpke. Ik wist niet dat je moest zeggen: ‘Trouwens, ik heb vanavond vijftien mensen uitgenodigd in jouw huis.’ Laat staan dat ik moest vragen: ‘Mag ik een feestje geven bij jou?’ Ik was van de extreem-socialistische stempel: jouw huis is mijn huis, mijn feest is jouw feest. -
PREMIUM
Column Waarom is het zorglandschap toch zo gruwelijk ingewikkeld?
‘Tien ambtenaren bemoeiden zich met het dossier van Brandon. Maar geen van hen kon hem helpen met de benodigde fiets’: voorpaginanieuws van afgelopen dinsdag. Er was onder andere een WMO-consulent bij betrokken, een leerplichtambtenaar, een maatschappelijk werker, een onafhankelijke cliëntondersteuner en een tussenpersoon van de Participatiewet. -
PREMIUM
COLUMN Waarschijnlijk is er een verband tussen oorlog en zaadlozing
‘Geen ruzie maken, kinderen. Er is al genoeg ruzie op deze wereld’. Het is het vredesmotto waarmee ik ben opgegroeid. Menig escalatie in huize Baartman werd hiermee naar de Twents-zwijgende doofpot verwezen. Ik vond de argumentatie redelijk zwak. Ik mocht mijn broertje niet slaan, omdat op het platteland van China al voldoende broertjes worden geslagen. ‘Niet zwemmen, kinderen. Er wordt al genoeg gezwommen op deze wereld.’ Dat slaat evenmin ergens op. Dit terzijde. -
PREMIUM
Column Die jongen in de lift had jouw kind kunnen zijn
Arnhem. Die vader met dat zoontje in de lift. Het beeld gaat mijn hoofd niet uit. De vermoedelijke oorzaak blijft ook hardnekkig hangen. Vuurwerk, aangestoken door een twaalf- en een dertienjarige. De tieners zitten voorlopig nog vast, lees ik in de krant. -
PREMIUM
Column Twee fietsjes voor vluchtelingengezin in het azc Azelo
BORNE - Het was misschien de meest bijzondere ontmoeting van dit jaar. Het begon bij m’n vader. Hij had een fietsje in de schuur staan. Een klein rood fietsje. „Ik zoek een jong vluchtelingengezin aan wie ik het kan geven,” zei hij. Dat vond ik uiterst nobel van mijn vader. Zelf had ik ook een fietsje in de schuur staan, maar dat had ik op Marktplaats gezet. Zonder succes overigens. In mij schuilt een matige handelaar.
-
PREMIUM
Column Soms lijkt alles waar en soms helemaal niets
Vandaag was ik mijn waarheid kwijt. Ik had ’m voor het slapengaan nog op ’t nachtkastje gelegd. ‘Welterusten, ouwe.’ Maar de volgende morgen lag ie er niet meer. Ik verdenk mijn telefoon ervan dat ie de waarheid opgegeten heeft. Mijn telefoon eet namelijk alles op. Mijn aandacht, mijn tijd en mijn focus. Zonder waarheid geen heldere weg. Zoiets zei de man, ooit liggend in een kribbe, ook al. -
PREMIUM
Column Van gratis word ik een hijgend hondje
Of ik een ‘winterdorp-mini’ wil, vraagt de cassière. ‘Nee, dankjewel,’ zeg ik. Al kost deze afwijzing mij enige moeite, want ik ben van het hebberige soort. Ik word een hijgend hondje van het woordje gratis. -
PREMIUM
Column Ik blijf voortaan vaste klant bij het Repair Café
Wat heeft ie?, vroeg ik aan de man die tegenover mij zat aan de wachttafel bij Repair Café. De man streelde zijn Senseo-apparaat en sprak: ‘De klep wil niet meer open. Helemaal vacuüm gezogen.’ ‘Zal ik eens rukken?’, stelde ik voor. Dat wilde de man absoluut niet. En dat vond ik een verstandig besluit. Het was immers geen Sloop Café.
