Iedere avond werd dit podium gevuld met licht waarin sprekers stonden. Nog vaker spelende mensen. Die zeiden dan niks, maar roerden zich om elkaar heen. In opperste concentratie, terwijl er zacht piano klonk. Daar hadden ze sinds hun kindertijd op geoefend. En nu sprak hun lichaam een taal die bijna niemand anders spreken, maar wel begrijpen kon. Met armen die krulden en benen die haperden. Als je goed keek zag je pasgeboren vogels. En de mensen met de hoedjes moesten huilen van schoonheid. ‘Intiem’ zei iemand. ‘Kwetsbaar’, zei een ander. Maar die woorden waren te weinig voor wat het werkelijk was. De mensen met de hoedjes snapten hun eigen tranen niet. Waar die vandaan kwamen. Doch diezelfde avond kon iedereen goed slapen. Dat was al maanden niet meer gebeurd.