PREMIUM
Winkeliers die je groeten, aankijken, weten hoe je heet
ColumnNatuurlijk had ik het poeziëalbum voor mijn dochters verjaardag aan kunnen schaffen bij die ene website waar je alles kan schaffen. Bij die schatrijke website die met z’n advertenties elke menselijke oproep tot ‘Koop lokaal’ overschreeuwt. Maar ik vertikte het. Ik verdomde het.
Delen per e-mail
Elke euro naar dat grote online warenhuis, is een euro minder naar de kleine mens om de hoek die bolletjes wol verkoopt. Elke euro naar die grootgrutter, is een euro minder voor de levendigheid van eigen dorp of stad. Elke euro naar die grote jongens, is een stap dichter bij de leegloop van kleine winkeltjes. Winkeltjes van mensen die je groeten, die je aankijken, die weten hoe je heet. Mensen die nooit zullen zuchten als je hen vraagt om drie cadeautjes in te pakken.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn
Het bloeden in slachthuizen lijkt tamelijk onverstoord door te zijn gegaan
Slachthuis Vion heeft vorig jaar een winst geboekt van 27 miljoen euro. Het zou hen sieren om daarmee het varken te vieren; een modderpretpark te bouwen voor biggetjes die aldaar genoeglijk knorrend over wildwater glijbanen kunnen glibberen. Als dank aan alle varkensmoeders die de mensheid zoveel karbonades geschonken hebben. -
PREMIUMCOLUMN
Die heb je, mensen zonder mondkapje
Die mensen heb je nu. Die mensen zonder mondkapje. Die mensen had je al. Maar die mensen heb je sinds deze week nog sterker. Dat je in de kassarij denkt: Goh, die vrouw draagt geen mondkapje. Zou ’t er eentje zijn? Zo’n principiële? Zo’n weigeraar? Of heeft ze een aandoening? Ja, zoiets denk ik dan. Zonder dat ik dat wil denken. Wat gaat mij immers de mondkaploosheid van de ander aan? Bemoei je je met je eigen gezichtsbeharing, Baartman. -
PREMIUMCOLUMN
Op de knieën vallen voor de Twentse natuur
Als iets mij dierbaar is. Als iets mij deze lockdown lichter heeft gemaakt. Als ik voor iets uit dankbaarheid op de knieën wil vallen. Dan is het de Twentse natuur. De uren die ik wandelde in haar gemoedelijkheid en stilte. Hoe ontspanning over me neerdaalde. De zucht die ik slaakte bij het zien van glooiende velden met zon en plukjes boom. -
PREMIUMColumn
We snakken naar puur
Er was eens een dorp. Het heette Kurk. Middenin dat dorp stond een theater; een hoog gebouw met klokkentorentje. Elke avond om kwart voor acht uur luidden de klokken. Dan zetten de mensen een hoedje op, schoven een tasje onder hun arm en renden naar buiten om even later neer te dalen op zachte stoelen. Geen harde houten banken. ‘Het leven zelf biedt al leed genoeg’, had J. Hartvrouw, opperhoofd van het theater, ooit gezegd. Vanaf het altaar. Al sprak hij liever over podium. -
PREMIUMColumn
Hoe Nederland koos: Het maakt geen flikker uit, geen bal
Het maakt geen ruk uit. Geen snars. Geen ene sodemieter. Je kan op de dertiende plek van je kieslijst een man hebben staan die verdacht wordt van het prostitueren van eigen vrouw aan beveiligers en toch zeventien zetels krijgen in de kamer. Dat kan gewoon in Nederland. Waarom!? Omdat de mensen normen en waarden zo’n belangrijk verkiezingsthema vinden. Not.
-
PREMIUMColumn
De tweede golfoorlog
Alles went. Zelfs een lockdown. Al moet ik zeggen dat ik die van maart leuker vond. Of nou ja, leuker?! Echter. Serieuzer. Alsof iemand geroepen had: ‘Zoek dekking!!’ En dat deed ik dan ook. En met mij velen. Op wonderlijk volgzame wijze. De wegen waren vervreemdend leeg. Mobiliteit was niet langer het landelijke toverwoord. Stilstand was de nieuwe norm. Ikea werd boswandeling. Het was bittere ernst. Bittere, bittere ernst. -
PREMIUMColumn
Hey Baartman, vanwaar die brandhaard in Twente?
Er kwam een telefoontje uit Haarlem: „Hey Baartman, waarom hebben jullie er zo’n blijvende brandhaard van in Twente?” Hij zei nog net geen zootje. -
PREMIUMColumn
Het roer moet om
Onnavolgbaar; die hele Carola Schouten. Als je het stikstof-overschot denkt aan te kunnen pakken met: ‘De koeien krijgen vier maanden minder eiwit in hun krachtvoer, zodat we verder kunnen met snelwegverbreding en woningbouw, dan ben je geen tactisch-empathische politicus, maar een beunhaas met een rekenkladblok in de knuistjes.
