Gemiste strafschop Van Basten op EK'92: ‘Heel erg bedankt Marco’

Door Daniël Dwarswaard

Sorry Marco, duizendmaal excuses. Het is oneerlijk en onterecht. De held van het EK 88. Europees voetballer van het jaar, een paar keer zelfs. De beste voetballer van de wereld, een paar keer zelfs. Al die prijzen, met Ajax en AC Milan, al die prijzen in je eentje. Topscorerstitels, fabelachtige doelpunten. En dan dit stukje.

Sorry Marco. Maar ik kan het ook niet helpen. Jij en je gemiste pingel zijn mijn allereerste herinnering aan voetbal. Die lange aanloop, de twijfel in de ogen. De duik van Peter Schmeichel naar links. De misser. Een paar strafschoppen later is het over. Niet Nederland, maar Denemarken plaatst zich voor de EK-finale in Göteborg.

Ik hoor u denken: dus dít is jouw favoriete sportmoment aller tijden? Natuurlijk, ik had voor Nederland-Brazilië op het WK 2010 kunnen gaan. Had makkelijk gekund ja, met Wesley Sneijder vrolijk tegen zijn voorhoofd tikkend na die kopbal. Het voelde als persoonlijke wraak richting die Braziliaantjes na de verloren WK wedstrijd in 1994 én 1998. Spanje-Nederland van 2014? Die 5-1. Valt voor mij af. Ik stond die avond op een bruiloft van een vriend (hoe verzin je het). Die trouwdatum was al lang voor de loting van het WK gepland, dat begrijpt u. Het werd uiteindelijk een knalfeest hoor, daar niet van. Oók omdat de telefoons uiteindelijk de dansvloer over gingen na wéér een goal van Oranje. Maar goed, die legendarische wedstrijd van Oranje valt dus ook af.

Die wielerliefhebber in mij dacht nog even aan de etappewinst van Michael Boogerd op La Plagne in de Tour de France van 2002. Dat zo’n beetje heel het peloton toen aan de doping zat? Joh, daar was ik als 17-jarige nog helemaal niet mee bezig. Ik was vooral blij dat de vakken bij Super de Boer op tijd waren gevuld en dat ik vanuit mijn bijbaantje op tijd was om de laatste twee uur van die etappe te zien. Niki Terpstra dan? Parijs-Roubaix in 2014. Of de Ronde van Vlaanderen twee jaar terug. Drie vrienden en ik zagen het gebeuren in het Vlaamse gehucht Michelbeke, in een kroeg vol Belgen. Puur genot.

Maar nee, mijn gedachten schoten dus steeds naar Marco van Basten en zijn penalty. Op die klassiek zwarte voetbalschoenen, dat Oranje-shirt van Lotto, die rood-wit-blauwe mouwtjes. Zo’n shirt moet thuis nog ergens op zolder liggen. De misser dus. Het fascineerde me. Ik zag mijn vader balen. Al kon hij de boel vrij snel relativeren, hij maakte de verloren WK-finales in de jaren zeventig immers mee.

(Lees verder onder de  foto)

Een moment waarop ik werd gegrepen, het moment waarop ik als ventje van zeven jaar voor de eerste keer verliefd werd. Verslaafd aan Panini-plaatjes bovendien. Het beginpunt van mijn fascinatie voor sport, voor voetbal. Met namen die je nooit meer vergeet en die nog wel eens langskomen tijdens een potje nostalgie in de kroeg (toen dat nog kon): Tomas Brolin, Faustino Asprilla, François Omam-Biyik.

De tijd ook dat voetbal op televisie een luxe was. Mijn eigen zoon vindt het volstrekt logisch dat hij op zaterdagmiddag naar Bournemouth tegen Watford kan kijken. Toen deed je een moord voor een paar doelpunten op televisie. Op zondagavond de samenvattingen van de Primera Division en de Serie A. Dat nam je dan op en keek je later uit school terug. Als je zus tenminste Goede Tijden Slechte Tijden er niet ‘overheen’ had opgenomen. Met Emile Schelvis als presentator in zijn schitterende colbertje. Terwijl Schelvis de opstellingen oplas, waren links boven in beeld al de eerste sfeerschetsen te zien. De fakkelzee in San Siro. Ik spoelde terug om dat vuurwerk nog een keer te zien. De rook boven het slechte veld van AC Milan. De Nederlanders in dat klassieke roodzwart gestreepte shirt. Toch Schelvis weer: hij kon de uitslagen zo mooi voorlezen. Bari-Parma 0-0, Lazio-Foggia 1-0.

En nu? Sport verveelt nog steeds niet. Geen moment, zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Het begon dus allemaal in 1992. Met die strafschop van Van Basten. De term ‘favoriete’ sportmoment is misschien niet helemaal gepast. Ik sjoemel een beetje met de opdracht. Het meest bepalende sportmoment is het voor mij wél.
Dus sorry Marco.
Maar vooral ook heel erg bedankt.