Huub Stevens na de UEFA Cup-eindzege in 1997 met Schalke 04. © BSR Agency

‘Na winst UEFA Cup deed ik ertoe als trainer’

Op 21 mei 1997, vandaag precies 23 jaar geleden, schreef Huub Stevens historie namens Schalke 04. Met de Duitse club won hij de UEFA Cup door in de finale Inter Milan te verslaan na penalty’s. ,,Je beseft gewoon niet wat je meemaakt op zo’n moment’’, zegt de Limburgse coach nu.

Dennis van Bergen 21-05-20, 14:00 Laatste update: 22:14

Door Dennis van Bergen

Gek is dat eigenlijk, zegt Huub Stevens (66), nu hij terugkijkt op hét moment in de UEFA Cup-finale Inter-Schalke. De coach had van pure blijdschap zijn assistent Eddy Achterberg kunnen bespringen nadat Marc Wilmots de beslissende pingel had binnen geschoten namens de Duitse club. Hij had uitgelaten een rondje kunnen rennen door het Giuseppe Meazza, desnoods met Achterberg op zijn rug. Dat deed Stevens allemaal niet. In plaats daarvan pende de coach gedecideerd wat notities in zijn blocnote. Als de boekhouder die zo dadelijk nog een halfje wit moet halen in de buurtsuper. ,,Pure concentratie’’, blikt de Limburger terug. ,,Je beseft gewoon niet wat je meemaakt op zo’n moment.’’

_{Bekijk hier nog eens de beelden van de UEFA Cup-finale in 1997:}

Stevens en manager Rudi Assauer delen de beker met de fans. © BSR Agency

Prachtige beelden zijn het van de ontlading die loskomt nadat Schalke in 1997 zijn eerste UEFA Cup binnenhaalt. Johan de Kock, die andere Nederlander, perst er een oud-Hollands dansje uit. En ook Stevens, dan nota bene amper een jaar eindverantwoordelijke in Gelsenkirchen, krijgt uiteindelijk de schwung te pakken. Nou ja, op zijn Huubs dan, een tikkeltje gereserveerd. ,,Weet je’’, zegt Stevens. ,,Tot dat moment was ik een nobody in Duitsland. Een enkeling zal me gekend hebben als oud-speler van PSV. Maar verder was ik toch vooral die grote onbekende, afkomstig van een al even onbekende club (Roda JC, red.). Die beslissende penalty van Wilmots veranderde dat beeld. Opeens was ik een trainer die ertoe deed. Ik had mijn naam gevestigd.’’

Nee, herhaalt Stevens, in die zo bombastische hectiek van het moment stond hij daar nog niet bij stil. De coach genoot vooral van wat hem overviel. Van de lofgezangen van 20.000 uit Gelsenkirchen meegereisde Schalke-aanhangers, die Stevens op die dag voor eeuwig in hun blauwe harten sloten. Van de haast kinderlijke blijdschap in zijn team. Van die anders zo trotse Inter-spelers, van wie sommigen beleefd durfden te klappen voor de Nederlandse coach en zijn equipe. Stevens had een voetbalwonder verricht; zoveel was wel duidelijk. ,,Ik weet nog dat ik tijdens de wedstrijd woorden had met Ingo Anderbrügge, wisselspeler toen. Daar was-is pissig over. In de tweede helft roep ik tegen hem: ‘Nu stoppen met zeiken jij, ja! Je wordt zo nog belangrijk’. Wat denk je: schiet hij later als invaller de eerste pingel van de strafschoppenserie feilloos binnen. Dat gaf ons vleugels.’’

Heel Gelsenkirchen zag een dag later blauw van de mensen. We hadden de mensen echt trots gemaakt.
Huub Stevens, Trainer

Dat bleek. In die penaltyserie, die volgde op de 1-0 uitslag na beide finalewedstrijden, bleken de Schalke-zenuwen bestendiger dan die van de Italiaanse ploeg. Iván Zamorano en ‘onze’ Aron Winter misten, voordat de Belg Wilmots de vierde en daarmee beslissende Duitse strafschop achter Inter-doelman Gianluca Pagliuca schoot. ,,Heel Gelsenkirchen zag een dag later blauw van de mensen”, weet Stevens, die later onder meer nog tweemaal de Duitse beker won met Schalke 04 en sinds kort rvc-lid is bij de Bundesliga-club. ,,We hadden de mensen echt trots gemaakt.”

Of het bij Stevens, in drie periodes Schalke-coach, daarom niet kriebelt er nog eens een vierde termijn aan vast te plakken in de Veltins-Arena? ,,Nee, ik ga niet meer op de bank zitten. Nu moet de jonge generatie trainers de kar maar trekken.”