Waarom ‘pure liefhebber’ Theo Lucius zijn club niet in de steek laat

Door Daniël Dwarswaard

Op een tafel in de kantine wordt een baby verschoond. Uit de boxen klinken Hollandse meezingers, het volume staat net te hoog om ontspannen met elkaar te kunnen praten. Een jongedame gaat rond met de pet. Lootjes in de rust. Er zijn mooie prijzen te winnen, zegt ze. Buiten op het winderige veld maken de amateurteams van The White Boys en Molenschot zich klaar voor hun zondagse potje in de vijfde klasse. Langs de kant wat familie.

Juist in deze setting verwacht je het niet. Er staat ook iemand op het veld die drie keer voor het Nederlands elftal speelde, aanvoerder was van Feyenoord zelfs, maar vooral PSV’er is. Trainer Theo Lucius (43) zit vandaag niet in de dug-out, maar staat in de spits. Met rugnummer 7 en de naam Reniers, een ploeggenoot die geschorst is. Nee, het was ­eigenlijk niet de bedoeling dat Theo zelf zijn voetbalschoenen nog aan zou doen. Maar ja, blessures, schorsingen, sommige spelers komen niet meer opdagen. Of zoals Lucius het zelf zegt: ,,Vijfde klasse, hè.’’