V&D-medewerkster uit Enschede: 'Welke werkgever wil mij nu nog?'

De winkelverkoopster uit Enschede hield zich in de afgelopen, onzekere maanden kranig, maar brak toen het slechte nieuws bekend werd. „Ik heb mijn man gebeld en zat wel even te brullen.” Haar carrière bij V&D in Hengelo is na twintig jaar ten einde.

Fantastische plek
Yvonne kwam twintig jaar geleden bij het warenhuis binnenlopen. Ze solliciteerde in Enschede, waar ze direct een vast contract kreeg. Niet veel later maakt de winkelverkoopster de overstap naar het nieuwe filiaal van V&D in Hengelo, een fantastische plek. Yvonne werkte 24 uur per week op de afdeling modeaccessoires en werd het boegbeeld van het warenhuis. „Ik stond vooraan bij de ingang en was vaak het eerste aanspreekpunt.”

Een rol die haar op het lijf was geschreven. Ze glimlacht bij de herinnering aan de vele contacten op de werkvloer. Relaties, kinderen, werk: niets bleef er onbesproken. Collega’s deelden lief en leed. Ze spreekt zelfs van een ‘V&D-dynastie’. „Er was saamhorigheid, we werkten alsof het onze eigen winkel was. Ons leven speelde zich af op die winkelvloer.” Een leven vol voor- en tegenspoed. „Zo verloor een collega haar man en een week later stond ze alweer op de werkvloer. De collega’s waren haar steun en toeverlaten.”

Hoop
Nu is haar dynastie echter ten onder gegaan. Er waren verzoeken tot looninlevering en ontslagen, maar niets mocht baten. Op 31 december werd V&D failliet verklaard, maar de winkels bleven open. Ondanks de vele signalen hield Yvonne hoop. „We kregen eind vorig jaar zelfs nog nieuwe kassasystemen. En als er een doorstart zou komen wilden ze vast verder met een groot filiaal als Enschede.”

IJdele hoop, want afgelopen dinsdag om 16.00 uur kwam het vernietigende bericht. „Het is nu gewoon niet alleen voor ons, maar voor alle 8.000 medewerkers afgelopen. En vergeet ook alle leveranciers niet.” Het is voor Yvonne wel duidelijk hoe haar geliefde warenhuis tot zijn einde is gekomen. „Allemaal door de komst van die buitenlandse investeerder Sun Capital. Die heeft ons leeggeplukt en aan ons lot overgelaten, zo zie ik dat.”

Verdrietig
Hoe moet het nu verder? Yvonne heeft nog geen idee. „Ik vind het vreselijk triest en verdrietig, maar ik moet wel weer wat gaan doen. Maar ik ben 54 jaar, welke werkgever wil mij nu nog hebben?” De WW lijkt onvermijdelijk.

Yvonne is realistisch, maar niet pessimistisch. Ze vindt steun bij vrienden, familie en oud-collega’s. „Dinsdag kregen we van een collega deze doos vol herinneringen aan onze tijd samen, van het prijzencircus tot de geslaagde feestjes.” En vanochtend kwamen de vriendinnen nog poolshoogte nemen. „Die kennen me: grote bek, klein hartje.”

En in dat kleine hartje blijft ruimte voor V&D. Elke eerste dinsdag van de maand gaan Yvonne en haar oud-collega’s in Hengelo eten. Wie vindt werk? Wie heeft het toch gered?