Stadsdichter Patrick zoekt
ware gezicht Oldenzaal

In zijn aanmelding voor de vrijkomende post van stadsdichter kondigt Olde Nordkamp (53) vastbesloten aan dat hij anders over Oldenzaal wil gaan dichten dan zijn voorgangers. Hij wil de straat op om de stem van de  echte Oldenzalers te laten horen. Naar de kroeg aan de Groote Markt en naar het clubgebouw van de voetbalvereniging. „Als ik een gedicht maak over de verkiezingen of de stembus, dan wil ik daar naartoe! Dan wil ik bijvoorbeeld een gedicht maken over iemand die al jaren op dezelfde partij stemt.” 

De positieve reacties op de gedichten die hij op Facebook had geplaatst, gaven hem de motivatie om op een andere manier te gaan dichten: „Ik had absoluut niet verwacht dat ik hiervoor gevraagd zou worden. Vanuit de organisatie was ook nadrukkelijk gevraagd opiniërend en kritisch te zijn. Mijn gedichten zingen een beetje. Net als de 'Kronkels' van Simon Carmiggelt. Met een mooie openingszin, een kop en staart en ook een beetje humor. Da's ook belangrijk.” 

Als verslaggever en journalist was hij al gewend om met taal bezig te zijn. Dat hij die oude liefde nu weer op kan pakken, 'maakt het cirkeltje weer rond': „Dichten gaat me makkelijk af. Als ik mijn pen op papier zet, vloeit het er snel uit. Mijn inspiratie haal ik uit observeren, alles wat er om me heen gebeurt, dat heb ik altijd gedaan. Dit geeft me ontspanning en afleiding. Helpt me om mijn hoofd leeg te krijgen.” 

Voor zijn stadsgedichten gaat Olde Nordkamp op zoek naar de 'pareltjes' in de stad. De Samenloop voor Hoop op Het Hulsbeek is daar volgens hem een mooi voorbeeld van. Enthousiast vertelt hij over de bejaarde ouders van huisarts Frank Greeven, die ook meedoen aan dit evenement. „Wat zijn dat nou voor mensen?” Een vraag die hij zo maar zou kunnen beantwoorden in een gedicht. Ook het nieuwe boek over de stadsgeschiedenis van Oldenzaal intrigeert hem. „Oldenzaal is toch mijn stadje. Ik ben er ooit geboren en woon er nu bijna drie jaar. De Lutte blijft mijn dorpje. Maar ik ging naar school in Oldenzaal, heb er gevoetbald bij Quick '20 en ging uit in de stad.” 

De komende twee jaar moet Olde Nordkamp minimaal twaalf stadsgedichten schrijven. Soms gebeurt dat op verzoek van de gemeente en af toe zal hij gevraagd worden een gedicht voor te dragen bij een speciale gelegenheid. Zelf beschouwt hij het als een erebaantje. Een erebaantje waar hij heel veel zin in heeft.   

Het eerste gedicht van Patrick olde Nordkamp, de nieuwe stadsdichter van Oldenzaal dat hij voordroeg tijdens de Midzomernacht 2018. 

Extreme hoosbuien

Gebreide truien, geitenwollen sokken

Metamorfose, landgoed De Hulst, Smellinks’ domein, borstrokken

Gebreide onderbroeken

Beukennootjes zoeken

Tot je enkels wegzakken in het water

Denken aan toen, die ouwe tijd en aan later…

Extreme hoosbuien

Waterstromen, stiltebos, bronweide

Landgoed marathon of straattheater? Misschien wel beide

Langdurige droogte, het water in de wachtkamer

Een triatlon met als winnaar onze eigen Rachel Klamer

Een minisluisje, beekloopjes, drassige grond

Was het niet hier waar ooit die oude Beukenboom stond?

Politiek was het luxe appartementencomplex een ding

Het vasthouden van water is ’een natte doelstelling’

De Hulst; van zonsopgang tot zonsondergang open

Hėt water zal het landgoed niet meer overlopen…

Extreme hoosbuien…

Ter ere van het dichterlijke vrije woord schreef Dennis Kamst dit laatste stadsgedicht.

Wat anders kan een dichter bekoren

dan beelden in een verstild moment

die trekken, jeuken, scheppen, verstoren

wat jij wil, jij kan en misschien ook bent

Liederlijk dichten over vergane glorie

Furieus vechten over het vrije woord

Wolkerig dromen in romantisch memorie

Frivool dansen op taalkundig koord

Bruut betichten van wat komen gaat

Vilein ontleden van voornaam en aanzien

Heldhaftig stutten van wat wankel staat

Lankmoedig verklaren van ver nadien

De ene dicht zo de ander niet

Het vrije woord laat zich niet vangen

Opdat jij wikt, weegt, vervloekt en geniet

En geen enkele dichter zich laat bangen