Elektrisch vliegen
ColumnElektrisch vliegen dus. Sommigen dingen moet je niet willen proberen. Londen schijn je nog te kunnen halen met zo’n accu. Oslo lukt ook. Dat vind ik voorlopig weinig hoopgevend. Als ik in een vliegtuig stap, moet ie ongekende mogelijkheden hebben met louter glimlachende stewardessen. Anders stap ik niet in.
Delen per e-mail
Een vliegtuig met vertraging vind ik al fataal. Zeven keer heb ik gevlogen in mijn leven en ik blijf het een tamelijk suïcidale onderneming vinden. Het zijn de zeldzame momenten dat ik hardop in het openbaar bid. ‘Oh Heer, stort ons niet neer.’ Niets aan mij is vogel. Volledig ingesloten, hangend boven wolken, stel ik mijzelf altijd de vraag: ‘Waarom moet dit normaal zijn? Wie heeft dit verzonnen? Waarom schreeuwt hier niemand, behalve die ene baby die wel voelt dat het zich in een uiterst onnatuurlijk situatie bevindt?
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Beduveld en bedonderd
Het begon zo onschuldig. Lieflijk zelfs. De favoriete trui van mijn dochter paste niet meer. En ik besloot een ‘Gezocht’-advertentie te plaatsen op Marktplaats. Maatje groter welteverstaan. Diezelfde dag, rond middernacht ontving ik een bericht van een man: ‘We hebben precies zo’n trui in de kast liggen. Doen we niks meer mee. Neem morgenvroeg maar contact op met mijn vrouw op onderstaand nummer. Dan stuurt zij de trui naar je toe.’ -
PREMIUM
Column Ook dieren zijn schepselen Gods
Hebt u deze week ook een paar euro in de collectebus voor de Dierenbescherming gestopt of digitaal overgemaakt? En gaat u zondag op Werelddierendag ook uw huisdieren of de dieren rond uw huis of op de boerderij even speciaal verwennen? Krijgen ze speciale lekkere hapjes of extra smakelijk voer? Extra aaitjes, knuffels en lieve woordjes? -
PREMIUM
Column Als Enschedeërs zaterdag nou eens thuis blijven
Een eenvoudig kaartje van Europa maakt grote indruk. In vlakken die lijken op stukjes van een puzzel, bedoeld voor een koppoter op leeftijd, staat de stand van de coronabesmettingen aangegeven. Er loopt een klare lijn precies over de grenzen van Duitsland met Frankrijk en ook Nederland. Aan onze en Franse kant de donkere kleur, het lichte geel aan de Duitse. -
PREMIUM
straatpraat Dit vinden Twentenaren van perfectie op Instagram: ‘Beperkte blik op de wereld’
Terwijl het buiten met bakken uit de lucht komt, lijkt het op Instagram elke dag zonnig. Deze week bestaat de app vol foto’s van adembenemende bestemmingen, verrukkelijk voedsel en knappe koppen 10 jaar. Wat vinden Tukkers van al die perfectie? Zijn we er te nuchter voor, of doen we gezellig mee? Verslaggever Aileen Slot zoekt het uit bij ‘instagrammable hotspots’ in Enschede. -
PREMIUM
Column Leve de spelende mens!
Of ik dit jaar het Appelvrouwtje wilde spelen. Deze vraag werd gesteld vanuit de school van mijn dochter. Het Appelvrouwtje is een personage met een wijde boerenrok, een geblokt schort en rood geschminkte wangen. Bij het aanbreken van de herfst gaat ze met een gevulde mand langs de kleuterklassen om de kinderen te verblijden met appeltjes en een verhaal over de oogst. „Iets voor jou Nathalie?”
-
PREMIUM
Column Een goede complottheorie slokt je helemaal op
Meneertje Manuel verveelt zich de laatste maanden helemaal kapot. Niet dat de vellen er bij hangen. Ik bedoel het figuurlijk. Ergens is dat jammer. Van dat figuurlijke. Want hoe mooi zou het zijn als er bij het zogenaamde ‘kapot vervelen’ ook daadwerkelijke schade zichtbaar is. Dat iemand je na roept: „Meneer! Meneer! U verliest een been!” En dat je dan terug schreeuwt: „Ik weet het! Ik verveel me kapot! ” -
PREMIUM
COLUMN Goed zo, Twente, de stilte van maart is terug
Op het moment dat ik wakker word herken ik de stilte. Deze stilte heb ik eerder gehoord, deze ken ik nog heel goed. Het is geen stilte die op te roepen is, maar zodra deze zich laat horen, weet ik precies om welke het gaat. Dit is de stilte van die dagen in maart. -
PREMIUM
Column ‘Huh, staat mijn telefoonnummer op internet?’
Vroeger was niet alles beter, maar wat mis ik het telefoonboek. Op de redactie in Enschede, inmiddels al twee vestigingen geleden, bewaarde ik ze. Als de nieuwste editie kilo gewijs op het bureau was gedaverd, zette ik de zojuist achterhaalde editie in een kast. Een sociale encyclopedie zonder weerga.
