Ja, ik heb makkelijk praten. Met mijn vrijstaande woning in een jarenzeventigwijk in Hengelo. Beetje saai wel. Met veel woningen die sterk op elkaar lijken. Vooral bewoners op leeftijd. Dus ook lekker rustig. En geen student in zicht. Althans, niet van het uitwonende soort. Poolse arbeidsmigranten evenmin. Hoewel. Ik ken een huis waar de rolgordijnen wel opvallend vaak omlaag zijn. Maar dat staat op veilige afstand van het mijne, dus ga ik niet op verder onderzoek uit.

Ik ken het probleem van kamerverhuur louter van de andere kant. Die van huurder. Toen ik in Groningen ging studeren, was ik maar wat blij dat ene meneer Kruizinga zijn woning met bakkerij had veranderd in een fietsenstalling beneden, een woon- en slaapkamer voor hemzelf in het midden en vier kamers met een keukentje voor studenten boven. Ik woonde er het eerste jaar met drie prettig gestoorde studenten aan de sportacademie. De jaren daarna wisselde de samenstelling.

Het was er prettig wonen, daar aan de Korreweg. Midden in een typisch Groningse wijk met veel bovenwoningen en relatief weinig studenten. Dus ja, ook wij hadden een ietwat ‘andere leefstijl’ dan de rest van de buurt. Al viel die nog best mee. Baldadigheid bleef beperkt door vanaf het balkon lollig bedoelde opmerkingen naar beneden te slingeren. Zagen we een leren jasje, riepen we: ‘hé, heb ‘ie een motor of zooo?’ En dan een paar stappen naar achteren, want dan zagen ze ons niet. Nee, echte lefgozers waren we niet.