Ik was met stomheid geslagen toen mijn zus voorstelde dat we de naaimachine van onze moeder gingen terugbrengen naar Hengelo. „Wil je aanbellen en wegrennen?” Nee, ze had een beter plan. „Pa en ma hebben dezelfde auto als vroeger. Die is zo krakkemikkig dat de deuren niet meer dichtgaan. We zetten de naaimachine er gewoon in.” „En wat als ze nét dat moment aangrijpen om in de auto te stappen?” „Dan hebben we pech.”