Tot we stikken
ColumnSoms zou ik willen dat stikstof stonk. Naar oud zweet. Dat we het gevoel hadden dat we de ganse dag met onze neus in de oksels van een nerveuze natuurkundeleraar zaten. Of dat we continue de geur inhaleerden die wasemt uit de synthetische sokken van een vrijgezelle vrachtwagenchauffeur die al drie dagen ongewassen onderweg is.
Delen per e-mail
Dan voelde de uitspraak van de Raad van State over het verminderen van stikstof niet als een abstracte maatregel, maar als een daadwerkelijke verademing. We zouden massaal op het Malieveld met wasknijpers op onze neus smeken om afname.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Het is idioot om weer te willen ‘profvoetballen’
Zo zat ik van de week voor de tweede keer te kijken naar Skyfall, bepaald niet de beste James Bond-film, maar Bond is Bond en de nieuwe Bond is doorgeschoven naar november. -
PREMIUM
Column Een Italiaanse vriend van 80, zou ik hem ooit nog zien?
We hebben ruzie met Italië en misschien mogen we het land niet eens meer in. Een centenkwestie. Dacht toch werkelijk dat wij allemaal Europeanen waren. -
PREMIUM
column Isoleren kan juist heel goed in een vakantiehuis
We leven in ‘een intelligente lockdown’, volgens de premier. Wat een intelligente manier is om te zeggen dat we in een ordinaire lockdown leven. En binnen die lockdown zit nu ook nog eens toeristisch Twente op slot. -
PREMIUM
column Voedseldrama’s achter Hengelose voordeuren
In lang vervlogen tijden kreeg ik mijn laatste voedselpakketje. Gemaakt door mijn lieve moeder, voor m’n schoolreisje. Broodjes kaas en hagelslag trof ik daarin aan en een pakje sunkist. Met die sunkist had ik heel wat te stellen. Hartstikke lauw als je een uur in de bus had gezeten. Als je het pakje open wilde maken, spoot het eruit. Maar wat was ik er blij mee. Ik had iets te drinken. -
PREMIUM
Column Kleine generator van genegenheid
Het kan zijn dat ik één dezer dagen ongevraagd naar u zwaai. Niet omdat ik u ken, maar omdat zwaaien het minste is dat een mens kan doen. ‘Hallo zeggen’ doe ik niet. U weet dat de kans groot is dat ik sputter. Ik kom uit een oud geslacht van sputteraars. Ik zwaai naar u, omdat ik u zie. Het is noodzakelijk dat ik u zie, omdat ik gepaste afstand tot u moet bewaren. Dan zet ik een stap naar achter en u een stap opzij.
-
PREMIUM
COLUMN Ik verveel me nog niet
De afgelopen week ben ik druk geweest met het stofvrij maken van diverse zandpaden in mijn omgeving. Soms combineer ik dat met emmertjes water uit de Schipbeek halen, om die dan vervolgens leeg te kieperen in het Twentekanaal. Als ik thuis ben, loop ik soms even naar mijn voordeur om belletje te trekken. Daarna loop ik weer naar binnen, storm als een razende naar de voordeur waar ik dan probeer om mezelf te betrappen. Is nog niet gelukt. -
PREMIUM
Vastgoedjongens, wees loyaal: verlaag de winkelhuren in Enschede of stel ze uit
ENSCHEDE - De malaise die winkels en horeca door de coronacrisis treft, vraagt ook van de vastgoedsector een gebaar: kijk naar de torenhoge huren van panden. -
PREMIUM
COLUMN Met z’n allen thuis in coronatijd, de dag heeft ineens veel te weinig uren
We zijn thuis. Met z’n allen en zoveel mogelijk. Alleen voor de boodschappen gaat een van ons nog zo nu en dan de deur uit.
