Eens in de zoveel tijd duikt hij op. En is hij weer even nieuws. Ook vorige week stond zijn foto weer in de krant. Petje op, dunne lip, grimas, nooit lachen. Een blik van onaantastbaarheid maar ook van zelfgenoegen. Hij is de plaaggeest van ons systeem. En met die kwalificatie komt hij nog heel goed weg. Want hij is ook een kille, meedogenloze moordenaar die heel goed heeft nagedacht waar, wanneer en waarom hij toeslaat en wie zijn slachtoffer is. Maar, zo vertelt ons dat systeem, we mogen hem geen moordenaar meer noemen. Hij heeft zijn straf immers uitgezeten. Streep eronder.

De krankzinnige waarheid is dat Volkert van der Graaf slechts twaalf jaar achter de tralies heeft gezeten. Hij vermoordde Pim Fortuyn op 6 mei 2002, werd tot achttien jaar cel veroordeeld maar kwam al op 2 mei 2014 vrij. Hij had immers tweederde van zijn straf uitgezeten. Wie heeft dat ooit bedacht? De moord op Fortuyn was een typisch gevalletje van levenslange celstraf. Een koele, geplande, georganiseerde, zelfs gemotiveerde moord met het volle verstand gepleegd. Wat moet er nog meer gebeuren voordat de zwaarste straf wordt toegepast?