We werden uitgelachen: ‘Zitten jullie op Twitter? Dat wordt toch helemaal niets?’
Volgens FardauActief op Twitter sinds november 2009... Al bijna tien jaar. Ik kijk er van op dat ik al zo lang tweets de wereld in slinger en Twitter al zo lang een onmisbaar onderdeel is van mijn werkzame leven. Het klinkt zwaar, maar ik zweer je: er is een leven voor en na social media.
Delen per e-mail
Terwijl ik dit schrijf zit ik in een vol mediacentrum van Roland Garros in Parijs. Ik ben hier voor AD Sportwereld en de regionale kranten en maak verhalen over Roger Federer, Kiki Bertens en de staat van het Nederlandse tennis. Stukjes voor online, maar vooral voor het papier. Ik kijk tennis, ga naar persconferenties en tik. Het is die ene week (of twee, dat ligt er aan hoe ver Kiki komt) per jaar dat niemand me op Twitter verwacht. En het weer even is zoals vroeger, voor die dag in november 2009. Wat een rust.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Een Italiaanse vriend van 80, zou ik hem ooit nog zien?
We hebben ruzie met Italië en misschien mogen we het land niet eens meer in. Een centenkwestie. Dacht toch werkelijk dat wij allemaal Europeanen waren. -
PREMIUM
column Isoleren kan juist heel goed in een vakantiehuis
We leven in ‘een intelligente lockdown’, volgens de premier. Wat een intelligente manier is om te zeggen dat we in een ordinaire lockdown leven. En binnen die lockdown zit nu ook nog eens toeristisch Twente op slot. -
PREMIUM
column Voedseldrama’s achter Hengelose voordeuren
In lang vervlogen tijden kreeg ik mijn laatste voedselpakketje. Gemaakt door mijn lieve moeder, voor m’n schoolreisje. Broodjes kaas en hagelslag trof ik daarin aan en een pakje sunkist. Met die sunkist had ik heel wat te stellen. Hartstikke lauw als je een uur in de bus had gezeten. Als je het pakje open wilde maken, spoot het eruit. Maar wat was ik er blij mee. Ik had iets te drinken. -
PREMIUM
Column Kleine generator van genegenheid
Het kan zijn dat ik één dezer dagen ongevraagd naar u zwaai. Niet omdat ik u ken, maar omdat zwaaien het minste is dat een mens kan doen. ‘Hallo zeggen’ doe ik niet. U weet dat de kans groot is dat ik sputter. Ik kom uit een oud geslacht van sputteraars. Ik zwaai naar u, omdat ik u zie. Het is noodzakelijk dat ik u zie, omdat ik gepaste afstand tot u moet bewaren. Dan zet ik een stap naar achter en u een stap opzij. -
PREMIUM
COLUMN Ik verveel me nog niet
De afgelopen week ben ik druk geweest met het stofvrij maken van diverse zandpaden in mijn omgeving. Soms combineer ik dat met emmertjes water uit de Schipbeek halen, om die dan vervolgens leeg te kieperen in het Twentekanaal. Als ik thuis ben, loop ik soms even naar mijn voordeur om belletje te trekken. Daarna loop ik weer naar binnen, storm als een razende naar de voordeur waar ik dan probeer om mezelf te betrappen. Is nog niet gelukt.
-
PREMIUM
Vastgoedjongens, wees loyaal: verlaag de winkelhuren in Enschede of stel ze uit
ENSCHEDE - De malaise die winkels en horeca door de coronacrisis treft, vraagt ook van de vastgoedsector een gebaar: kijk naar de torenhoge huren van panden. -
PREMIUM
COLUMN Met z’n allen thuis in coronatijd, de dag heeft ineens veel te weinig uren
We zijn thuis. Met z’n allen en zoveel mogelijk. Alleen voor de boodschappen gaat een van ons nog zo nu en dan de deur uit. -
PREMIUM
COLUMN Twente gaat de bevrijding vieren zonder een feest
Mijn agenda moest ik er voor raadplegen. Wanneer had ik voor het laatst iemand de hand geschud? Was dat niet schrijver Thomas Verbogt toen hij op een woensdag in Hengelo was en we bij Broekhuis nog schouder aan schouder mochten zitten, al is dat met de wijsheid van nu wellicht toen al niet meer zo verstandig geweest?
