Een dagje Europees tafeltennis in Enschede

De aanleiding is een Europese thuiswedstrijd van het Enschedese Entac, dat in de tweede ronde van de zogeheten Intercup het Duitse SV Internationale Jena ontvangt. Voor een bescheiden clubje met hooguit 120 leden en uitkomend op het derde landelijke niveau zonder twijfel het hoogtepunt van het sportieve jaar.

Meedoen aan de Europacup, ongeacht welke sport, is een happening op zich. Het geeft een wedstrijd en de aanloop naar die gebeurtenis extra cachet. Bij de Europacup denk je aan volle stadions, enthousiaste spreekkoren, spanning en sensatie, uitzinnige supporters van ‘thuis’ & ‘uit’ en aan de opkomst van de spelers. Kortom, een heel speciale wedstrijd.

Daarom ook stap ik dik een uur voor de officiële aanvang van het treffen de sporthal aan de Varviksweg in Enschede binnen. Ruim op tijd aanwezig, om niets te hoeven missen van de spannende momenten voor het eerste fluitsignaal. Wat ik aantref, is het volgende: twee van de vier Entac-spelers zijn druk bezig met de warming-up en spelen, alsof ze robots zijn, het pingpongballetje razendsnel naar elkaar. In de vrijwel lege kantine staat de voorzitter zelf achter de tap en reikt een speler met een knotje in het haar zijn hand naar me uit. Het blijkt een van de drie Duitse tegenstanders te zijn, die zich enthousiast voorstelt en zegt het geweldig te vinden om in Enschede te zijn.

Zonder opsmuk begint de match. ‘Hup Thijs’, klinkt het in de sporthal. Een springkast en bok doen dienst als statafels, met daarop een schaaltje nootjes voor de leuners. Even later gaan schalen met plakjes rookworst, komkommer en blokjes kaas rond. De spelers worden niet overgeslagen en druk kauwend zien de twee Duitse gasten hun teamgenoot de partij verliezen. Een scheidsrechter houdt strak de verrichten aan de tafel in de gaten, bijgestaan door een assistent die supergeconcentreerd de stand bijhoudt.

De ene partij volgt de andere op, de sets vliegen voorbij. Al snel vergeet je getuige te zijn van een heuse Europese wedstrijd, die alles heeft wat een duel zo boeiend maakt: lange rally’s, fraaie aanvallen, knap verdedigend werk en spelers die helemaal in het spel opgaan. Van superfanatiek en zichzelf luidruchtig oppeppend of bestraffend toespreken tot een minzaam lachje na een onverwacht gescoord punt. Het verschil tussen vreugde en verdriet ligt deze dag op een donkerblauwe tafel van 274 x 152,2 centimeter met vijf witte lijnen.

De kern van het verhaal: ook zonder allerlei toeters en bellen genieten spelers en wat tafeltennissupporters van alles wat hun sport zo boeiend maakt. De beleving en het plezier zijn deze dag het hoofdingrediënt in de Enschedese sporthal.

Ralph Blijlevens