Met z'n allen in de Pyeongchang-polonaise

De zesde dag moet nog beginnen, maar de Winterspelen van Zuid-Korea lijken de voorgaande olympische editie al te gaan overtreffen. En dat terwijl Sotsji al ongekend was voor Holland. Het is iedere dag goud.

Sven Kramer die voor de derde Spelen op rij goud wint op de 5.000 meter, dat is een bijzonder kunststukje. Idem dito voor Ireen Wüst, met het goud op de 1.500 meter de succesvolste Nederlandse olympiër ooit. Maar ook de volslagen verrassende gouden race van Carlijn Achtereekte of zelfs het brons van Marrit Leenstra, tot daarvoor de ‘eeuwige nummer 4’; de euforie over de prestaties in Pyeongchang kent geen grenzen. Als ‘we’ winnen, dan willen ‘we’ dat ook laten weten. En hoe! Superlatieven schieten tekort.

Op de sociale media is het helemaal een feest, carnaval is d’r werkelijk niets bij. Een van de meest voorkomende kreten na een Nederlands optreden is ‘held’. Een shorttracker die de finale haalt? Een held! Lotte van Beek die na veel blessureleed en pech vierde wordt? Een heldin! Goud winnen op zijn eerste olympische race ooit? Kjeld Nuis is een held! Shorttrackster Yara van Kerkhof die profiteert van valpartijen, penalty’s en zodoende zilver behaalt? Heldin! Hetzelfde geldt voor Jorien ter Mors, die na een dramatische voorbereiding tot toeslaat in Pyeongchang. En ga zo maar door.

Ik begrijp de jubelstemming, maar een onsje minder kan in mijn ogen echt geen kwaad. Natuurlijk is het allemaal prachtig wat er gebeurt in Pyeongchang en de emoties die de prestaties van de atleten teweeg brengen. Sport is tenslotte de belangrijkste bijzaak van het leven. Sport verbroedert – ook al zo’n cliché – en zorgt ervoor dat op heel wat bedrijfskantoren of in kantines gezamenlijk naar de wedstrijden wordt gekeken. Om na afloop bij het koffieapparaat nog eens de overwinning te ‘analyeren’. Bijkomend voordeel is dat de winnaars de jeugd aanzetten te gaan sporten, om zelf een Sventje Kramer te worden.

Maar laten we in alle uitzinnigheid en de waan van de dag de realiteit niet uit het oog verliezen en ons haast leiden door blinde adoratie. Kjeld Nuis is een sporter de optimaal gebruik maakt van zijn talent en mentaliteit, maar een held is hij niet. Die eretitel is voorgehouden aan de willekeurige passant die zonder zich te bedenken in een ijskoude vijver springt om een bestuurder uit de zinkende auto te halen. Of de brandweerman die een bewoner uit diens huis bevrijdt. Een echte held schaatst niet heel hard, een echte held redt levens.