Weg met de ongeschreven wielerwetten!

Het is alsof ‘we’ op de loer liggen. Zodra er tijdens een Touretappe ook maar iets gebeurt wat naar onsportief gedrag in het peloton riekt, worden de ongeschreven wielerwetten tevoorschijn gehaald. Demarreren tijdens een lekke band van de klassementsleider? Aanvallen in de bevoorradingszone, als de renners alleen maar oog hebben voor het aannemen van de etenszakjes? Profiteren van een stuurfoutje van een directe concurrent, die in de berm belandt? Het mag en het mag ook weer niet. Maar ondertussen wordt er wel schande gesproken over de renner die zich niets aantrekt van die gedragsregels die eigenlijk geen echte regels zijn.

Twee voorbeelden uit de huidige rondreis door Frankrijk. In de eerste Pyreneeënrit missen Froome en Aru tijdens de afdaling van de Pyresourde een bocht en komen tussen de campers terecht. Een stuurfoutje, eigen schuld dikke bult. Maar wat doet het groepje met klassementsmannen en naaste belagers van de gele trui? Die laten het tempo zakken en wachten, zodat de twee weer aan kunnen sluiten. Onder die renners de Ier Dan Martin, die nota bene een paar dagen eerder nog tegen de grond was gekwakt door de vallende Richie Porte. Werd er toen op hem gewacht? Nee! Kortom, het sloeg wat etappes later nergens op en had ook niets met ‘gentlemans’s agreement’ te maken. Als Max Verstappen in Formule 1 een stuurfout maakt, dan parkeert Lewis Hamilton zijn bolide toch ook niet uit sportiviteit even langs de baan?

Het kan nog erger. In de door Bauke Mollema gewonnen vijftiende etappe gaf, met nog zo’n 50 kilometer te gaan, de volledige AG2R-ploeg flink gas tijdens de voorlaatste beklimming. Door het hoge tempo ontstonden gaatjes, die steeds groter werden. Op dat moment kreeg Froome – hij weer - een lekke band en moest zijn ploeggenoot Kwiatkowski diens achterwiel afstaan. Uiteindelijk kon Froome, na een krachten en energie kostende inspanning, weer aansluiten bij de aanvallers, die hun couppoging zagen stranden. Dat de renners ondertussen niet hadden gewacht op Froome, leidde tot flinke discussies.

Sportiviteit is een na te streven goed, maar je kunt ook te ver gaan. Beoordelingsfoutjes, materiaalpech of onderweg moeten plassen; het zijn geen redenen om met z’n allen in de rem te knijpen of de benen stil te houden. Juist in de Tour, de grootste wielerwedstrijd die er bestaat, moet je aanvallen wanneer en waar dat kan. Tenzij de ongeschreven wielerwetten echte regels op papier worden en dergelijk gedrag door een jury bestraft kan worden. Zo niet, dan weg er mee!