Namibië: Kust vol karkassen

Onze jeep rijdt over een smalle zandbank in de Atlantische Oceaan. Golven beuken op de kust en chauffeur Hini Meinert probeert de auto met beide handen aan het stuur op koers te houden. Rechts en links woelt het water, voor en achter stuift het zand en door de kieren van de deuren giert de wind.

Ergens in de verte moet Pelican Point liggen, een oude vuurtoren. Daar wacht adventure guide François du Toit me op, die me morgenochtend zal meenemen voor een kajaktocht naar een zeeleeuwenkolonie. Hopelijk is het water dan kalmer.

Als de vuurtoren eindelijk aan de horizon verschijnt, passeren we resten karkassen van een aangespoelde walvis en enkele zeeleeuwen. De Skeleton Coast - niet alleen zo genoemd vanwege de karkassen van dieren, maar ook omdat er veel scheepswrakken liggen - begint officieel iets verderop, maar de natuur trekt zich daar niets van aan. Zandbanken zoals deze vormen het schrikbeeld voor schippers. Ze zijn onzichtbaar in de mist, lopen onder water door en veranderen dankzij de stroom voortdurend van vorm en plaats. Vroeger was dit een scheepskerkhof, tegenwoordig is het risico met dank aan moderne navigatieapparatuur aanzienlijk verminderd.

Na een nacht in de vuurtoren is de wind mild en de zee kalm. Met soepele slagen peddelt François in prachtig ochtendlicht richting de kolonie zeeleeuwen. Met duizenden liggen ze op de zandbank, met honderden in het water. Als ik er met een boog omheen wil varen, gebaart François dat ik gewoon rechtdoor moet: ,,Je stoort hen niet, ze vinden het juist leuk dat je er bent.’’

Een paar minuten later zwemmen, duiken, spartelen en springen ze om me heen. Af en toe met de kop nieuwsgierig uit het water. Vanaf alle kanten gaan ze langs en onder de kajak door. Ik houd mijn adem in en besef: dit is een onvergetelijk moment.

Terug aan wal stappen we in de jeep om richting het noorden te gaan. Over de zandbank, door het stadje Walvisbaai tot aan de grote duinen achter de nederzetting Swakopmund.