Wat hebben een anonieme rug vol verdriet en een stralend kinderbekkie met elkaar gemeen? Helemaal niks natuurlijk. En tegelijk alles. Want ik krijg ze sinds gisteravond allebei niet uit mijn hoofd. Ik probeer in dit hoekje scherpe keuzes te maken uit het tv-aanbod, de ruimte is maar beperkt. Maar als ik voor de een kies, voelt het alsof ik de ander tekortdoe en u als lezer iets bijzonders onthoud.