Marvels Doctor Strange in the Multiverse of Madness is een op hol geslagen kermisattractie

Met rookmachines, papier-maché, flessen ketchup, wat slapstick plus een virtuoos zwierende cameravoering maakte regisseur Sam Raimi ooit een reeks geniale horrorfilms. Deze Evil Dead-trilogie (1981-1992) wordt nog steeds gezien als een schoolvoorbeeld van hoe je het maximale haalt uit een minimaal budget. Met Doctor Strange in the Multiverse of Madness opereert diezelfde Raimi  in de grootst denkbare arena: die van Marvel waar niemand zich druk maakt om een paar miljoen meer of minder.

Voor het maken van een blockbuster uit een langlopende franchise (die in 2008 begon met Iron Man) bestaan natuurlijk strenge regels. Het mag bijvoorbeeld esthetisch gezien niet te veel afwijken van de rest en moet voldoende actie en een bepaalde verhaalstructuur bevatten. Het grootste compliment dat je deze zoveelste superheldenfilm kan geven, is dat het speelse Sam Raimi-stempel ondanks dat frame en de gebruikelijke digitale bombast tóch zichtbaar blijft. Op z’n best is deze Multiverse of Madness een heerlijk ontspoorde kermisattractie waar je zomaar licht duizelig uit kan stappen.

Dat geldt vooral voor het laatste uur, want in de eerste akte moet een hoop worden uitgelegd. Daarin ontmoeten we America Chavez, een jonge dame die verschillende universums kan bezoeken. Op de vlucht voor creaturen die haar van deze gave willen beroven, waaronder een eenogige reuzenoctopus, treft ze Doctor Strange - na onder meer Avengers: Endgame en recent nog Spider-Man: No Way Home voor de zesde keer lekker arrogant neergezet door Benedict Cumberbatch – die op zijn beurt weer de hulp inschakelt van een andere veteraan, Wanda Maximoff alias Scarlet Witch (Elizabeth Olsen).

Heel veel meer weggeven, kan deze recensent op doodsbedreigingen van Marvel-groupies komen te staan, dus laten we het hier op houden: de formule schrijft tegenwoordig minstens één verrassingsoptreden van een bekend comic book-personage voor en het openen van meerdere werelden zet de gebeurtenissen uit eerdere films soms in een ander daglicht. Dat laatste is ook de makke. Als álles mogelijk is en volledige verhaallijnen zomaar op zijn kop kunnen worden gezet, voorkomt dat suspense. Het wordt nooit echt nagelbijten.

Als visueel schouwspel is het zeker smullen, vooral zodra de trukendoos helemaal opengaat, er à la het ‘droom in een droom in een droom’- spektakel Inception (2010) tussen universums wordt gehuppeld en één keer knipperen met je ogen kan betekenen dat je even een volledig geanimeerde kosmos hebt gemist. En het wordt almaar gekker. Zo moet je niet vreemd opkijken van een duel waarin magiërs van bladmuziek geweekte noten op elkaar afvuren en er ineens een scheut horror wordt toegevoegd. De camera rijdt intussen als een achtbaan met oneindig veel loopings door dit schouwspel heen.

Met Sam Raimi aan het roer wordt het een energieke, creatieve janboel. Maar ook een film die nogal zwabbert in toon. Het ene moment wordt iemand gespietst op een hek, het andere moment horen we kinderlijk sentimentele dialogen over de zin van het leven. Het idee dat personages soms geconfronteerd worden met alternatieve versies van zichzelf en dus zien hoe hun bestaan er óók uit had kunnen zien, is best interessant. Maar de emoties komen in al het visuele geweld nauwelijks bovendrijven. Wat meer aandacht voor het script had veel verschil gemaakt. Het blijft Marvel: tijd voor het maken van zo'n volmaakte film is er niet. Snel door naar het volgende deel.

Regie: Sam Raimi. Hoofdrollen: Benedict Cumberbatch, Rachel McAdams, Elizabeth Olsen en Xochitl Gomez