Recensies van nieuw verschenen albums

Experimenteerde Nickelback op zijn vorige album nog met dancebeats en rapintermezzo’s, op het negende album is alles weer bij het oude. Feed the Machine bevat de hapklare hardrock waarmee de Canadezen hun fanschare begin deze eeuw voor zich wonnen. Toen heetten de hits How U Remind Me (2001) of Someday (2003), maar zulke dreinerige rockballads bevat Feed the Machine gelukkig niet. Ongunstig voor de aandacht op de radio, maar het stug vastgehouden hoge tempo doet het album als geheel goed. (Stefan Raatgever)

We don’t need no introduction, luidt het openingsstatement van zangeressen T-Boz (Tionne Watkins, 47) en Chilli (Rozonda Thomas, 46) op het album TLC. Voor de zekerheid voegen ze wel het zinnetje We don’t need no scrubs/Just some waterfalls toe. Zo zijn de twee grootste hits van TLC toch genoemd. Dat TLC vijftien jaar na de dood van het derde groepslid Lisa ‘Left Eye’ Lopes met nieuwe muziek komt, blijft verbazend. De band leek zonder Lopes namelijk stuurloos. T-Boz en Chilli twijfelden over vervanging, gingen met pre-pensioen, maar keren nu toch terug als duo onder dezelfde naam als toen. TLC 2.0 serveert een enigszins gedateerde, maar nog altijd smakelijke cocktail van R&B, pop en hiphop. De echte schat bestaat echter uit de toevoeging van geremasterde versies van oude succesnummers als No Scrubs, Waterfalls, Creep en Unpretty. 

De liedjes van Wilco, de band van Jeff Tweedy, hebben als handelsmerk dat ze vaak rijkelijk geïnstrumenteerd zijn en voorzien van buitenaardse gitaarsolo’s en lichtelijk experimentele arrangementen. Best moedig dus van Tweedy om een aantal van die Wilco-songs, aangevuld met nummers van zijn andere projecten Golden Smog en Loose Fur, opnieuw te arrangeren voor gitaar en mondharmonica. Barokke Wilco-songs als Ashes Of American Flags, Hummingbird en Via Chicago klinken in de compleet gestripte herbewerkingen ronduit spectaculair, wat maakt dat dit intieme, akoestische tussendoortje naar meer smaakt. (Mark Roos)

De Amerikaanse singer-songwriter Steve Earle heeft een haat-liefdeverhouding met country, het genre dat hij in de beginjaren van zijn carrière om­armde. Hij houdt van de muziek, maar verafschuwt het conservatisme. Met dit album eert Earle geestverwanten uit de outlaw-beweging uit de jaren 70, toen artiesten als Kris Kristofferson en Willie Nelson rebelleerden tegen de country-industrie. Op deze knappe hommage horen we een mooie balans tussen rauwe rocker Earle en kwetsbare troubadour Earle. (Mark Roos)