Ajax tactisch en fysiek afgetroefd in typische Mourinho-stijl

De teleurstellende, oerlelijke finale had zojuist precies het openingsdoelpunt gekregen dat het verdiende: een schot van Paul Pogba, carambolerend tegen het onderlijf van Davinson Sánchez, met een traag boogje door het midden van de goal zeilend, buiten bereik van keeper André Onana: 0-1. Lulliger verzin je het haast niet.

Maar Ajax verloor zijn eerste finale in 22 jaar beslist niet door dat ene moment van misfortuin. Het werd bovenal tactisch afgetroefd door United, dat won in de karakteristieke stijl van trainer Mourinho: cynisch, maar effectief, sluw doch vakkundig afgesteld op het spel van de tegenstander.

Min of meer het tegenovergestelde gebeurde juist. Met een zwaar bezet middenveld maakte United er meteen een fysieke vechtwedstrijd van, voortdurend de duels zoekend – en meestal winnend. Spelers zoals Davy Klaassen en Lasse Schöne oogden als jongetjes soms, hardhandig opzij gebeukt door spelers zoals Paul Pogba en Marouane Fellaini.

United liet Sánchez steeds vrij in de opbouw, het ving de Amsterdammers op rond de middenlijn, en steeds opnieuw de weg naar spits Kasper Dolberg afsluitend. Ook dat was geen hogere wiskunde, maar al snel sloop de ontreddering in de Amsterdamse ploeg, dat werkelijk geen moment in zijn eigen spel kwam.

Toen Henrikh Mkhitaryan kort na rust 2-0 maakte met een knappe omhaal, na alweer een gewonnen luchtduel van Chris Smalling, was de finale meteen beslist. United verdedigde nog slechts, niet op zoek naar de schoonheidsprijs, maar gewoon, naar de hoofdprijs.

Terwijl de Ajax-spelers teleurgesteld afdropen na het laatste fluitsignaal, mocht Mourinho op weg naar zijn tweede Europa League-beker, kort na de twaalfde gewonnen finale uit zijn carrière. Allang geen toeval meer.