In de lichte Haagse mist valt een bal uit het zwerk, weg van het doel. Lex Immers loopt toe, gretig. Hij kijkt naar boven en rekent intussen. Kom bal, kom maar. Baf, heerlijk op de schoen. De bal legt een zwiepende boog af, daalt precies op tijd, diagonaal, slaat met duizelingwekkende vaart in en vindt zijn rust tegen het vochtige net. Immers tolt op zijn benen. Het leven is vurrukkulluk.

Een oude invaller in Heerenveen neemt de bal aan en soleert, tot even buiten het strafschopgebied. Gerald Sibon is misschien wat stram in de heupen, op zijn 37ste, doch hij heeft al gezien wat hij wil doen, in de komende seconde. Hij is zo ervaren dat hij gelijktijdig kijkt naar de bal én de ruimte voelt.

In gedachten tekent hij vliegensvlug de lob in zijn hoofd. De boog over doelman Zoet, dat is de gedroomde oplossing. Eens zien of hij het nog kan. Ja, schitterend, perfect zelfs. Doelpunt. Sibon blijft even staan, steekt zijn armen de lucht in en lacht de lach van de routinier die alles heeft gezien, alleen dit nog niet.

De opportunistische knal en de bedachte treffer. Twee doelpunten waren, net als de overrompeling van Vitesse door Feyenoord, sportieve hoogtepunten in een weekeinde eredivisie. Voetbal als kunst, als verschaffer van ultieme momenten van vreugde.

Qua aandacht staken ze schril af bij de commotie rond Cruijff en Van Gaal, Davids, Ten Have, Molenaar en Coronel. Mannen met minzame glimlachen, doortrapt soms, doordrenkt van het belang van Ajax, maar toch ook het belang van zichzelf. Kolommen in de kranten kregen ze weer. Op tv zagen we meer vip-dek van de Arena dan gras.

Je proeft de weerzin van velen over de soap die geen soap meer is in abattoir Ajax. Voor wie denkt dat voetbal liefde is, is het elke keer weer een ontnuchtering als de zaken dermate uit de hand lopen dat het niet mooi meer is.

Natuurlijk is voetbal ook oorlog, maar toch doet het pijn als elke vorm van idylle verdwijnt. Negeren? Voor negeren ben je geen verslaggever geworden. Maar om overuren te maken op een tochtig vip-dek en dan te horen dat Pietje niet meer kan werken met Jantje, dat is de andere kant: vip-drek.

Het evenwicht in je hoofd raakt verstoord. Voetbal was toch dat spel waarop je verliefd was, dankzij de grappen in de kleedkamer, de schoonheid van een dribbel, een doelpunt om te zoenen of de goede beslissing van de scheidsrechter.

Al dat andere hoort erbij, totdat de maat vol is. Zelfs gekonkel kent grenzen. Dus, Michael van Praag, KNVB-voorzitter en erepreses van Ajax, zet Cruijff en Van Gaal aan tafel, al dan niet met boter, en zoek de uitweg uit het labyrint van wangedrag.

Want we willen de uithaal van Immers bewonderen en de stiftbal van Sibon. Uiteindelijk gaat het om de rode koontjes op de wangen van je kind, na weer een doelpunt op de zonnige zaterdagochtend. Hij rent terug naar het midden en lacht het gat in zijn bovenste rij tanden bloot.

^{Willem Vissers is sportverslaggever bij de Volkskrant.
reageren? ruimteoplinks@volkskrant.nl
Twitter: @vkwillemvissers}