‘Geef mij ook maar een update’

U ziet dat wellicht niet zo goed op tv, maar dat circuit nabij Barcelona dat is dus nauwelijks vlak. Dat merk je blijkbaar pas als je er zelf op rijdt. Of fietst. Of, zoals ik deed, er overheen rent. 

Vanavond was er een Track Fun Run, voor 500 genodigden en wat journalisten.

Donderdagmiddag zocht ik wat medestanders in de perszaal, maar groots was de animo niet. Niet zo gek ook. Tegelijkertijd was er een Tapas-party gepland bij Red Bull, waar ze naast het mierzoete energiedrankje ook ander geest stimulerend vocht zouden schenken. 



L. van de Volkskrant en E. van Formule1.nl wilden wel mee op avontuur met het AD. We kregen een geel shirtje, waar je buik zo lekker florissant in uitkomt en we spoedden ons naar de startgrid. Pole-position was al bezet. De vijfde plaats van Max Verstappen ook. Dus stonden wij daar waar Stoffel Vandoorne meestal mag starten. Daar waar je alleen met een verrekijker de lichten kan zien. 



Het begon nog leuk. Het rechte eind, nagenoeg vlak, op naar de eerste twee bochten. Onder het genot van de ondergaande zon en de klanken van Freddy Mercury en Montserrat Caballé (‘Barceloooooonaaaaaaa’) leek het op een zondagavondwandelingetje. Maar toen begon dus de horror. Bochtje rechts omhoog, een loper, maar pittig zat.



Ik keek om me heen, zag nergens marshalls of camera’s en heb lekker een beetje afgesneden aan de binnenkant van de kerbstones. M’n Volksrant-collega raakte ik te snel kwijt. Gelost, bleek later. Z’n motorafstellingen waren niet optimaal. Of zoals hij het zelf zei: ,,In de DRS-zone deed m’n DRS het niet”. Tja, dan ga je nat…



Collega E bleef langer in de buurt, maar bleek het topveld uiteindelijk ook niet te kunnen volgen. ,,Een te breed chassis’‘, gaf hij, eenmaal terug in de pits wijzend op zijn buik, als plausibele uitleg. 

Dus rende ik maar door in m’n eentje. Het achterveld niet in m’n spiegels. En voor me alleen wel wat gele stipjes. Een beetje zoals Verstappen zich moet hebben gevoeld, de laatste races. In niemandsland.



Op en af, langs lege tribunes met achtergelaten Max-vlaggen en wat spandoeken voor Fernando Alonso. Eenmaal op m’n racepace aanbeland ging het best wel lekker. Genoeg brandstof nog in de tank om zonder pitstop het einde te halen. Met m’n stabiliserende mediumzolen bleek ik de juiste compound gekozen te hebben. En ook met de afstellingen (korte broek, korte mouwen) en met m’n racestrategie (rustig starten en dan gas op die lolly) bleek niks mis.

Nog anderhalve kilometer en ik begon wat opgeblazen motortjes op te rapen, tot ik me verkeek op de lastige bochtencombinatie in de slotafdaling richting start-finish. Bijna vloog ik het gras in toen ik te laat uitweek voor een onoplettende cameraman. Als ik een auto was, had dit me een vleugeltje gekost.