Hoe de ‘Blonde Engel’ uit woede een monstersolo op touw zette

Cardiologen schrokken zich in 2013 te pletter toen ze het hart van Gert-Jan Theunisse onder ogen kregen. Zo’n kolos hadden ze nog nooit gezien. De Brabander was na zijn wielercarrière maniakaal door blijven trainen en dat had zijn lichaam hem niet in dank afgenomen. Na regelmatig te zijn flauwgevallen - hartaanvallen, vertelden de artsen hem - liet Theunisse zich een pacemaker aanmeten. Het lijf had ondersteuning nodig om het olifantenhart van zuurstof te voorzien. Intensief sporten was voorgoed uit den boze.

Op 19 juli 1989 reed Gert-Theunisse vloekend en tierend de Galibier op. Het was die ochtend afgesproken dat een van zijn ploegmaten voor de vroege ontsnapping zou kiezen, maar kennelijk waren afspraken niets meer waard. Theunisse was daarom maar zelf gedemarreerd. Uit boosheid. Op de Croix de Fer bouwde de langharige PDM-renner zijn voorsprong uit en boven op Alpe d’Huez stak hij de handen in de lucht. Een monstersolo zoals je ze tegenwoordig niet meer krijgt voorgeschoteld.

Wat de zegetocht van Theunisse extra imposant maakte, is dat hij voor aanvang van deze Alpenrit zevende in het klassement stond. Meerdere ploegen maakten er werk van om de ontketende Nederlander in zijn bolletjestrui terug te halen, maar er was geen beginnen aan. Het sporthart van ‘de Blonde Engel’ was simpelweg te groot.