Stoppen uit emotie; Barney was niet de eerste

,,Wat gaat er met die schaatsen gebeuren”, zei tv-commentator Frank Snoeks, heel goed wetende wat er met die schaatsen ging gebeuren. Bart Veldkamp was ziedend na zijn 10 kilometer op de Olympische Spelen van Salt Lake City (2002). Negende werd de Haagse Belg. Uitrijden? Wat nou uitrijden. Veldkamp beende het middenterrein op, brak wél het wereldrecord schaatsen uittrekken en smeet zijn ijzers de lucht in. ,,Bukken mensen, als je dat ding op je kop krijgt ben je een spaarpot”, zei Snoeks.

Even later voor de camera pakte Veldkamp een figuurlijke zaag en zette die in zijn eigen enkels. Werkelijk niets liet hij heel van zichzelf. ,,Dit slaat toch helemaal nergens op. Ik rijd als een krant. Eén grote afgang. Mooie carrière geweest, maar een jaar te lang geschaatst. Niet één goede wedstrijd heb ik gereden.” Hij wist het zeker; dit was het.

Eenmaal thuis bedacht Veldkamp zeg. ,,Van het idee dat je stopt op een moment dat je achteruit schaatst, deed ik geen oog meer dicht”, zei hij tegen NRC. ,,Mijn diepste gevoel zei dat ik door wilde met schaatsen”.

Pas vier jaar later stopte Veldkamp.

Judoka Henk Grol vertoont enige gelijkenissen met Veldkamp. Extreem hard voor zichzelf en goudeerlijk in de media. ,,Het tijdperk Henk Grol is voorbij. Over en uit”, zei Grol op Radio 1, kort na zijn ‘afgang’ op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro (2016). ,,De afgelopen vijftien jaar heb ik hier dag en nacht voor geleefd. Dat ga ik nooit meer doen. Ik ben kapot. Mijn lichaam wil niet meer. Het is klaar.” Tussendoor brandde Grol zijn eigen prestatie in Rio af. ,,Schrijf maar op: Henk Grol heeft gefaald. Einde tijdperk”, zei hij tegen de geschreven pers.

Dat hij meteen zou stoppen ontkrachtte Grol even later al. ‘Geef me even’. En: ‘Misschien ga ik nog een jaartje door. Maar naar Tokio ga ik niet meer’.

Waar Grol momenteel voor traint? U raadt het al.

American Football-speler Vontae Davis had dit lijstje normaal gesproken niet gehaald. Niemand kent de man. Maar het verhaal is te goed. Davis kon wel eens de enige topsporter zijn die zijn pensioen aankondigde in de rust van een wedstrijd. Het was september vorig jaar. Halverwege het duel Buffalo Bills-LA Chargers pakte Davis zijn tas, vertelde coach en ploeggenoten dat hij er klaar mee was, en verliet het stadion. Om nooit meer terug te keren in de sport.

Waarom hij zijn pensioen op deze manier vormgaf? ,,Het was therapeutisch”, zei Davis een aantal weken na het voorval. ,,Ik heb alles achter me gelaten wat deze sport van mij heeft verlangd. Spelen met blessures, die gladiatorenmentaliteit. Het knalde. Het maakt me niet uit wat iedereen vindt, ik deed dit voor mezelf. Cold turkey stoppen met iets wat ik zo lang heb gedaan.”

Ze had een paar maanden eerder haar grootste droom verwezenlijkt: Wimbledon winnen. In Cincinnati viel Marion Bartoli hard van haar roze wolk. Ze verloor in de eerste ronde van Simona Halep, toen een nog onbekende speelster. Maar om dan meteen te stoppen met tennis…

Het leek een statement uit pure frustratie. Zo eentje waar je, a la Raymond van Barneveld, al de volgende ochtend schoorvoetend op terug moet komen.

Maar Bartoli was er echt klaar mee. Of beter, haar lichaam. ,,Alle energie is uit mijn lijf. Na drie kwartier spelen doet alles pijn. Ik kan het gewoon niet meer.”

Eind 2017 flirtte de Française toch nog met een rentree. Die kwam er nooit.

Edgar Davids was eigenlijk in 2008 al gestopt. Maar twee jaar later dook hij uit het niets weer op, bij Crystal Palace. Om daarna te tekenen bij Barnet, als trainer en speler. In het seizoen 2012-2013 gaf Davids zichzelf doodleuk nummer 1, en vulde ieder gat in de opstelling met ‘Davids’, of het nu als verdediger of als ‘nummer 10’ was. Maar na drie rode kaarten in vijf wedstrijden stopte de ‘pitbull’ abrupt, als speler althans. ,,Men heeft het gemunt op Barnet. Het is een schande”, zei Davids na de wedstrijd. Hij vertelde het plezier in het voetbal te hebben verloren en zichzelf daarom niet meer op te stellen. ,,Het is moeilijk om je eigen spel te spelen wanneer alle beslissingen tegen je worden genomen.”

Niet alleen sporters kunnen impulsief reageren. Coaches hebben soms net zo veel adrenaline in zich. Marcelo Bielsa vertrok in 2015 al na één potje bij Marseille, waar hij trainer was. Dat thuis werd verloren van Caen zal niet bevorderlijk zijn geweest voor zijn humeur, maar het ging Bielsa niet om het resultaat, vertelde hij in de persconferentie na afloop. ,,Ik kan de instabiliteit van deze club niet accepteren. Ik ben verdrietig en gefrustreerd. Mijn werk is klaar hier. Ik vertrek”, zei hij tegen de media, terwijl zijn spelers en de clubleiding niet waren geïnformeerd.

Voor extra dramatisch effect liet hij de tolk een zinnetje uit een verklaring voorlezen. Daaruit bleek dat het uiteindelijk gewoon om geld ging. Marseille had op het laatste moment ‘iets’ in het nieuwe, nog niet getekende contract van Bielsa veranderd. En weg was de Argentijn.