Van der Breggen verovert opnieuw wereldtitel, Van Vleuten met gebroken pols naar zilver

Door Arjan Schouten

Eind volgend jaar is ze van zins om te stoppen, na een jaar in de regenboogtrui. De fiets aan de haak, de benen in de ruststand en een nieuwe carrière achter het stuur van een ploegleiderswagen. Waarom in godsnaam? Dé vraag die in deze werkelijk briljante wielerweek in Italië steeds weer naar boven komt. Want wat Anna van der Breggen daar vandaag weer flikte, het is zelden vertoond.

De dubbel realiseren op het wereldkampioenschap, alles onder je wielen veranderen in goud. Jeannie Longo combineerde goud op de tijdrit en de wegtitel al eens in 1995 bij het WK in het Colombiaanse Duitama, maar dat was in het stenen tijdperk van vrouwenwielrennen, toen het wereldje nog lang niet zo professioneel was als nu. Zo bewees de 30-jarige Zwolse, ook nog altijd regerend olympisch kampioene, eens te meer dat ze van extreem kaliber is als ze zit op een zadel en met haar voeten op de pedalen stampt.

Een tijdrit van 32 kilometer was donderdag genoeg voor goud, vandaag koos ze voor een regenboogsolo van zo’n 40 kilometer in de 144 kilometer lange wegrit. Het bracht haar de titel, eentje die vooraf sowieso al voorbestemd leek voor een Nederlandse. Want oppermachtig was het collectief van Loes Gunnewijk. Amy Pieters sloop al mee in de vroege vlucht. Daarna opende Van der Breggen zelf het bal met een tempoversnelling op de eerste klim in de voorlaatste ronde. Vervolgens gaven Marianne Vos en Annemiek van Vleuten er nog eens een ferme klap op. En toen er vooraan nog maar een groepje van zo’n 25 vrouwen over was met nog zeven (!) oranje hemden, besloten Van der Breggen en Van Vleuten dat het tijd voor de genadeklap werd.

Een versnelling van de in extremis nog ingevlogen uittredend wereldkampioene - die toch behoorlijk in orde bleek met een brace om haar geopereerde pols - en er waren er nog maar vijf over vooraan. Het sein voor Van der Breggen, duidelijk de sterkste in Imola, om definitief te vertrekken en niet meer om te kijken.

In bijna anderhalf rondje bouwde ze haar voorsprong over het listige parkoers met twee venijnige klimmetjes en voortdurend smalle wegen uit naar maximaal tweeënhalve minuut. Een marge die nog wel terugliep, maar nooit meer kwam haar zege in gevaar. In de laatste meters op Autodromo Enzo e Dino Ferrari had ze zo alle tijd om uitgebreid lachend met beide armen in de lucht en het oranje truitje netjes recht haar eigen feestje te vieren.

Na goud in Innsbruck - ook een imposante solo - betekende het voor Van der Breggen haar tweede wereldtitel op de weg. De vierde (!) voor Nederland op een rij en de zesde oranje regenboogtrui in de laatste negen jaar. En het Nederlandse feestje werd nog mooier. Van Vleuten - in de finale weggeslopen uit het pelotonnetje samen met thuisfavoriet Elisa Longo Borghini - eiste een dikke minuut achter haar landgenote ook nog het zilver op voor Nederland. Marianne Vos won de sprint van de achtervolgende groep en finishte als vierde.

In een door corona gemankeerd seizoen pakte Van der Breggen zo haar zoveelste hoofdprijs. Het Nederlands kampioenschap op de VAM-berg, het EK tijdrijden in Plouay, de Giro Rosa en nu dus die fabelachtige dubbel in Imola. Maar denk niet dat ze klaar is met haar zegetocht, absoluut niet. Woensdag wacht alweer de Waalse Pijl met daarna alle andere klassiekers, waar ze steeds weer een van de favorieten is. Heus, deze regenboogtrui gaat de wereld nog vaak genoeg terug zien.

,,De klimmetjes waren erg zwaar”, sprak de wereldkampioene na afloop, die na een lange solo het zegegebaar mocht maken. ,,In de vierde ronde voelde ik me sterk en dacht ik: ik ga ervoor, maar het was nog heel ver.” Haar landgenoot Vos, die Van der Breggen voor de voet van de klim afzette, spreekt van een geslaagd plan. ,,Het is heel mooi om zo het spel te kunnen spelen.”